Nu bijna een maand aan boord

28 mei 2014
Vanochtend moest er weer in het magazijn gewerkt geworden, gelukkig zijn we na vandaag bijna klaar met het magazijn. Daarna moet alles in de winkels zelf nog geteld worden en alles moet ingescand worden. We hoeven vanavond in ieder geval niet te werken. We zijn weer in St. Petersburg, Rusland, en we varen vanavond pas om 23 uur. Omdat de shops taxfree zijn mogen we niet open als we in de haven zijn, alleen als we varen, omdat dat openbaar grondgebied is.
Vanavond hadden we een etentje met het hele team in het Chops Grill restaurant. Normaal moet je daar 30 dollar betalen als je daar wilt eten, maar de manager betaalde omdat we zo hard gewerkt hebben de afgelopen weken. Ik had champignonsoep, filet mignon en een chocolade dessert. Verder werden er nog allerlei verschillende groenten en aardappels op tafel gezet. Het eten was wel lekker. De sfeer was weer echt beneden de maat. Er was vandaag iemand van het hoofdkantoor bij ons aan boord om wat aanpassingen in de winkels te maken en die ging ook mee uit eten. Zij was de enige die iets zei tijdens het eten. Voor de rest werd er nauwelijks gepraat, iedereen zat maar een beetje stil voor zich uit te staren. Niet zo gezellig dus.
Na afloop van het etentje ben ik met Evelina naar 2 shows geweest. De eerste was een korte show van 15 minuten in het centrum van het schip. In het centrum is een grote open ruimte waar je helemaal van het onderste dek naar het bovenste dek kunt kijken. Daar waren 2 acrobaten in linten en in een ring allerlei kunsten aan het vertonen. De 2e show was in het theater. Het was een Russische show waarin gezongen en gedanst werd. Het was echt heel erg leuk. We hebben ons erg vermaakt. Na de show werden we door collega’s van het entertainmentteam uitgenodigd voor een Russische White Party. We zijn er een half uurtje geweest, maar er was bijna niemand en dus niet zoveel aan.
Daarna vroeg Evelina of ik mee ging, samen met een paar anderen, naar de crewbar. Eigenlijk was ik best moe, maar ik ben toch gegaan. De vorige keer was het niet zo leuk, maar misschien vanavond wel en misschien weer een kans om mensen te leren kennen. Maar het was precies als de vorige keer, niemand die met je wil praten en er wordt alleen in een taal gesproken die ik niet versta. Ik kan geen Roemeens en Russisch meer horen! We zaten met zijn allen rond een tafel en ik werd compleet genegeerd. Toen opeens iemand met een stoel midden voor me ging zitten zodat ik tegen een rug aan keek en helemaal verbannen werd, had ik er genoeg van en ben ik weg gegaan. Ik snap niet dat mensen zo onbeleefd kunnen zijn!
Ik moet eerlijk zeggen dat de mensen hier op het schip ook erg discriminerend zijn en dat stoort me echt heel erg. Van de week stond ik samen in de winkel met Zoran. Ineens kwam er een jongen van een andere afdeling binnen. Hij komt uit Indonesië en is homo. Zoran keek hem aan en vroeg aan me: “Heb je in jouw land homo’s?” Ik vertelde hem dat er redelijk wat homo’s in Nederland wonen, dat dat vrij normaal is in ons land en dat we zelfs een dag hebben waarbij er een speciaal feest wordt georganiseerd voor homo’s (daarbij doelde ik op de Gay Pride). Hij keek me met grote ogen aan en vertelde me dat als je in zijn land (Servië) ervoor uit komt dat je homo bent, dat ze je dan met stenen gaan bekogelen. Zijn land heeft 1 keer geprobeerd om een Gay Pride te organiseren, maar dat liep zo uit de hand dat er zelfs homo’s gedood zijn. Ik weet nog wel toen ik op mijn vorige schip een keer ’s nachts met Keldon (een donkere Amerikaanse jongen die dus ook homo is, echt een geweldige gozer) uitging in Rusland. De man in de haven vertelde hem dat hij ’s nachts niet met de metro moest gaan reizen met zijn uitstraling, want dan kon het wel eens verkeerd met hem aflopen. Freaky!
En het zijn niet alleen de homo’s die hier de afgunst van mijn collega’s uit het Oostblok opwekken. Ook mensen met een donkere huidskleur worden hier gezien als minderwaardig. Er worden dagelijks racistische geintjes uitgehaald, waar ik me echt boos over kan maken. Want aan de Filipijnen en Indonesiërs op mijn andere schip, heb ik zulke goede herinneringen. Ik had daar zoveel vrienden, waar ik zelfs nu nog contact mee heb. Als ik op dit schip sta te praten met iemand uit de Filipijnen of Indonesië word ik raar aangekeken. Waarschijnlijk is het daarom ook erg moeilijk om contact te maken met mijn Filipijnse en Indonesische collega’s. Ze denken natuurlijk dat ik ook zo ben, omdat ik blank ben. Maar de werkelijkheid is dat ik eigenlijk overal buiten val, ik ben echt een buitenbeentje. Ik hoor niet bij de Oostblokkers, omdat ik hun taal niet spreek en ik hoor ook niet bij de Filipijnen en Indonesiërs, omdat ze waarschijnlijk “bang” voor me zijn.
Ik moet trouwens wel eerlijk zeggen dat Zoran zelf niet racistisch is. Hij vindt homo’s vreemd, want hij kent het eigenlijk niet in zijn land. Maar zelf zegt hij er niks kwaads over. Ook over donkere mensen zegt hij niks gemeens. Met Zoran kan ik het tot nu toe het beste vinden. Hij is een jaar jonger dan mij, maar hij gedraagt zich vaak alsof hij 16 is. Hij begint echt een maatje van me te worden. Tijdens het werken staan we tegenwoordig vaak samen en dat is erg gezellig. Hij is echt een beetje de lolbroek. Maar ondertussen is meneer toch best wel onzeker. Telkens komt hij mij om advies vragen. Ik moet alle meisjes die hij leuk vindt keuren, dat zijn er vaak zo’n 10 per dag. Hij vraagt mij advies over zijn kleding. Als hij kleding gaat kopen, moet ik hem zeggen of hij wel de juiste maat aan heeft. Haha, net een klein kind. Hij is wel de enige waar ik normaal een gesprek mee kan voeren. Hij vertelt mij vaak over zijn land. Hij wil al zijn hele leven graag militair worden. Maar dat kan niet zomaar in zijn land. De regering is ontzettend corrupt. Je kan alleen in dienst als je de juiste connecties hebt en dan nog moet je grote geldbedragen betalen om alleen een soort sollicitatie te kunnen doen, daarna is het nog maar de vraag of je echt in het leger komt of dat je dan nog meer geld moet betalen. Dus in het leger zal hij nooit kunnen werken. Hij spaart wel allerlei dingen die met het leger te maken hebben. Hij heeft veel foto’s op zijn telefoon van het leger, want in Servië lopen blijkbaar overal soldaten op straat. Hij vertelde me dat hij als kind in de tuin speelde met zijn broer en dat er een bom op het huis van de buren werd gegooid en dat hij nog goed weet dat er toen overal tanks op straat reden. Je kunt wel echt zien dat het zijn droom is om in het leger te werken. Ik vind het echt sneu voor hem dat hij zijn droom niet kan waar maken. Nu werkt hij op het schip om geld te verdienen voor een universiteit waar hij graag heen wilt. Maar vandaag vertelde hij me dat het nog maar de vraag is of hij daar ooit op zal komen. Want ook om daar aangenomen te worden moet je de juiste connecties hebben en vragen ze grote bedragen met geld.
Ik vind het altijd erg interessant om zulke verhalen te horen. Dat vind ik waarschijnlijk nog wel het leukst van het schipleven, dat je zoveel mensen ontmoet uit andere landen en culturen. Iedereen heeft een ander levensverhaal en andere levensstijl. En ik vind het ontzettend interessant om te horen hoe het er in andere landen aan toe gaat. Op mijn vorige schip heb ik af en toe verhalen gehoord waar mijn oren van stonden te klapperen en ik dacht dat zulke dingen alleen in films gebeurden. Hoe anders hebben wij het dan in Nederland? Zulke verhalen laten je wel beseffen dat wij in Nederland toch echt verwend zijn. We hebben alles en nog wordt er elke dag geklaagd. We hoeven niet (letterlijk) te vechten voor ons eten. We hoeven niet bang te zijn voor oorlog. We hoeven niet in de modder te leven. We kunnen naar een ziekenhuis als we ziek zijn. We kunnen zonder problemen naar school en een studie volgen. We hoeven niet elke dag bang te zijn dat we aan een zwaard worden geregen of vermoord worden voor niks. We hoeven niet elke dag te vechten om te overleven.
Dat is ook 1 van de redenen dat ik me zo ontzettend kwaad kan maken om de mensen die hier de Filipijnen en Indonesiërs zo behandelen. Ik heb zoveel meer respect voor de Indonesiërs en Filipijnen, dan voor de “blanken” die op het schip werken. Ze hebben echt een heel zwaar leven thuis. En als je ziet hoe hard ze werken om voor hun families te kunnen zorgen. En hoeveel ze ervoor opgeven. Ze zien hun familie misschien 2 maanden in het jaar. Hun hele leven werken ze op een schip zodat hun familie onbezorgd kan leven en te eten krijgt. Zodat hun kinderen naar school kunnen, terwijl hun eigen kinderen vaak niet eens weten wie ze zijn. In hun eigen land verdienen ze niks. En ondanks alles wat ze hebben meegemaakt en nog steeds meemaken in hun leven, klagen ze nauwelijks, ze lachen altijd, zijn altijd vriendelijk en gastvrij. Als je bij ze komt krijg je eten en drinken en ze zorgen dat het je aan niks ontbreekt. Ik voel me dan een beetje ongemakkelijk, want ik heb alles en zij hebben ‘niets’. En toch willen ze datgene wat ze hebben met me delen. Je kunt met ze lachen, je kunt met ze praten, je kunt gezellig wat drinken met elkaar.
En als je dan die asociale, arrogante mensen hier ziet. Bah!! Wat een verschil.

29 mei 2014
Vandaag hadden we op het werk een Russische bazaar. Een soort markt waarbij we allerlei spullen uit Rusland verkopen. Geloof het of niet, maar ik en Evelina moesten verkleed in Russische klederdracht. Het zag er echt niet uit! Ik schaamde me dood. Natuurlijk wilden alle gasten ook nog met ons op de foto, echt verschrikkelijk. Gelukkig was het maar voor 1 dag. We hebben een foto gemaakt van ons, samen met Nicolai, Arhim en Andrey. Echt raar om die foto te zien, want ze lachen allemaal op die foto. Ik herken ze bijna niet eens, want normaal lachen ze nooit, haha.

30 mei 2014
Vandaag zijn we weer de hele dag op zee. Het is alweer de laatste dag van deze cruise. Deze week is echt snel gegaan. Dat komt waarschijnlijk omdat we zo veel moesten werken. We waren bang dat we deze cruise ons target niet zouden halen. De eerste paar dagen hebben we niet zoveel verkocht als normaal. Maar gisteren was de bazaar heel populair, dus hadden we weer wat ingehaald. Vandaag liep het als trein. Meestal is de laatste dag van de cruise het drukst. Dan willen de mensen toch nog even souvenirs of cadeaus halen. Maar vandaag ging het echt super, voor 12 uur ’s middags hadden we het target voor de hele cruise al gehaald, terwijl we nog zo achter liepen op schema. Op dit moment staan we in de ranglijst van best verkopende schepen van de hele vloot op de tweede plaats, terwijl we 1 van de kleinste schepen zijn.

3 juni 2014
Het is al een paar dagen geleden sinds ik voor het laatst heb geschreven. Er is ook niet zoveel interessants gebeurd. We hebben ontzettend veel gewerkt. Dagen van 14 of 15 uur. Ik ben echt kapot. Na het werk ga ik meteen naar bed en de volgende ochtend moet ik weer vroeg op om te werken, dus ik heb eigenlijk geen tijd om andere dingen te doen. Als het goed is, is vandaag de laatste lange dag, dan zijn we klaar met de inventaris en hebben we meer vrij. Aan de ene kant wel lekker, maar aan de andere kant zie ik er wel een beetje tegenop. Deze eerste paar weken zijn ontzettend snel gegaan, omdat je de hele dag bezig bent. Ik ben bang dat als ik straks meer vrij ben dat ik me dan weer depressiever ga voelen. Ik moet dan waarschijnlijk al mijn vrije tijd in mijn eentje doorbrengen. Dan zit ik me waarschijnlijk hele dagen alleen op mijn kamer te vervelen. Of ik moet in mijn eentje naar buiten, maar dat is niet zo gezellig. Bovendien zijn de plekken waar ik nu heen ga niet zo interessant meer. Dus ik zie er wel tegenop, maar we zullen zien hoe het zal gaan.
Vanmiddag had ik weer veiligheidstraining (dat vond ik niet zo erg, omdat ik dan weer een paar uurtjes tegen de knappe officier Carlos uit Panama, aan kon kijken). We kregen uitleg over de reddingsboten en we moesten in een reddingsboot kruipen zodat we konden zien waar alles was, zoals water, voedsel, medicijnen en dergelijke. Daarna zouden we eigenlijk in het zwembad een oefening hebben waarbij we met ons reddingsvest en kleding aan in een raft (een soort kruising tussen een reddingsboot en een opblaasbaar vlot) moet klimmen. Dat deel ging alleen niet door, omdat er te veel passagiers in het zwembad waren. Daarom doen we dat een andere keer. Ondanks dat de oefeningen hier veel chaotischer zijn dan op Holland America, vind ik wel dat de veiligheidstrainingen beter zijn. Bij Holland America luister je eigenlijk alleen naar wat de officier te vertellen heeft, maar hier moet je alles ook zelf doen. Zoals bijvoorbeeld met die brandblusser en brandslang spuiten, de reddingsboot in en dan die oefening in het zwembad.
Vandaag heb ik ook weer een gesprekje gehad met Zoran. Ik heb hem vertelt dat ik het helemaal niet leuk vind hier. En ik heb hem vertelt over mijn vorige schepen, waar je zo makkelijk contact maakt met mensen en dat hier de mensen zo stug zijn. Hij is het helemaal met me eens. Hij vindt het ook niet leuk hier en volgens hem kun je niemand vertrouwen hier aan boord, omdat iedereen achter je rug om over je lult of je naait. Dat heb ik al wel gemerkt met mijn collega’s, al dat geroddel over elkaar en anderen de schuld geven van je eigen fouten. De enige 2 waar ik nog wel goed mee kan opschieten zijn Zoran en Andrey. Verder hebben we in ons team Valentina. Zij komt uit Roemenië en heeft 2 dochters van 3 en 9 jaar. Ze is op zich wel aardig tegen me. Maar ze heeft echt een opvliegend karakter. Om de kleinste dingen maakt ze ruzie met iedereen, ze roddelt heel veel en zit altijd over alles te klagen. Dan hebben we Gi uit Brazilië. Gi en Valentina hebben altijd ruzie en niemand weet ooit waarover het nou gaat. Gi is homo en kan heel erg zeuren. Voor de rest is hij tegen mij wel aardig, maar eigenlijk ga ik niet zoveel met hem om. Hij maakt af en toe grapjes die niemand begrijpt en waar hij dan zelf heel erg om moet lachen. De volgende is Balazs, maar iedereen noemt hem Bogi. Hij komt uit Hongarije. Bogi is wel een knappe jongen om te zien, hij gaat elke dag naar de sportschool en is best ijdel. In het begin dacht ik daarom ook dat hij homo was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Met Bogi heb ik eigenlijk ook niet zoveel contact, maar hij is tegen mij ook wel aardig. Hij heeft me een woord geleerd in het Hongaars: “Bostmac”. Maar ik heb geen idee wat het nou betekent, de ene dag zegt hij dat het “mooi” betekent en de andere dag betekent het “fuck you”. Maar ik denk het laatste. Dan hebben we nog Sorin uit Roemenië, de wat oudere in ons gezelschap. Dat vind ik maar een rare vent. Hij denkt dat hij alles beter weet en wil niet luisteren naar de meningen van anderen. Iedereen moet maar doen wat hij zegt en op zijn manier. Gelukkig hoef ik niet zoveel samen met hem te werken. De volgende uit ons team is Tamara uit Servië. Tamara is erg aardig. Zij is een paar weken voor mij aan boord gekomen en heeft me nog het meest proberen uit te leggen van allemaal. Op het werk kan ik heel goed met haar omgaan, maar ze praat zoveel mogelijk in haar eigen taal en dat irriteert me nog wel eens. Daarom ga ik naast het werk nauwelijks met haar om, omdat ik die taal toch niet versta. De laatste van de dames is Evelina uit Zweden. Sinds ik met Evelina naar de shows ben geweest kan ik wel goed met haar opschieten. Vooral in het begin vond ik haar moeilijk te peilen, omdat ze geen emotie toont en altijd boos lijkt. Maar ze blijkt juist heel aardig te zijn. Soms heeft ze wel haar uitspattingen, maar dat hebben ze allemaal hier. Ze gaat alleen over een week naar huis en dat vind ik best jammer. En dan de laatste van het team Arhim uit Macedonië. Ik zal nog net niet zeggen dat ik een hekel aan hem heb, maar het komt wel heel dicht in de buurt. Ik heb eerder al wat dingen over hem geschreven. De ene minuut doet hij heel nep overdreven aardig en de volgende minuut staat hij je uit te kafferen over een fout die hij zelf gemaakt heeft en jou er de schuld van geeft of maakt hij gewoon gemene opmerkingen die helemaal nergens op gebaseerd zijn. Echt een zielig ventje. Dan hebben we nog de assistent-manager Nicolai uit Roemenië. Nicolai is wel streng, maar ik kan wel om hem lachen. Hij loopt altijd te klooien met Andrey en Zoran. Hij doet vaak gek en probeert mensen aan het lachen te maken. En als aller-allerlaatste, de manager Adnana, ook uit Roemenië. Ook haar gezicht is totaal emotieloos waarbij ze altijd boos lijkt. De rest van het team heeft een ontzettende hekel aan haar en zitten altijd over haar te klagen. Maar tot nu toe heb ik geen problemen met haar gehad. Ik zie haar niet zo vaak tijdens het werk, want ze zit vaak op kantoor. Maar als ik iets moet ophalen in het kantoor is ze altijd aardig tegen me en vraagt hoe het met me gaat. Natuurlijk is ze in de teambesprekingen wel streng, maar dat hoort ook bij een manager, vind ik.
Kortom, de meeste collega’s van mijn afdeling zijn over het algemeen wel vriendelijk tegen mij, maar het is meer oppervlakkig. Dat je een praatje met iemand maakt uit beleefdheid, maar je zult er nooit vrienden mee worden. Het zijn allemaal sterke persoonlijkheden die allemaal vinden dat zij gelijk hebben in alles, niet luisteren naar meningen van anderen, klagen over alles en iedereen. Niet echt een leuke gezellige groep. Natuurlijk lachen we wel eens en hebben we af en toe wel eens lol, maar die momenten zijn schaars. Met Andrey en Zoran is het veel gezelliger en kan ik wat meer lachen. Gisteren hadden we zo’n lol. Na het werk ging iedereen met de lift naar beneden. Ik, Zoran en Andrey renden via de trap naar beneden om op elke verdieping op het liftknopje te drukken, zodat de lift op elke etage stopt, we voor de liftdeuren gingen staan, naar ze zwaaiden en dan snel naar de volgende verdieping rennen om weer op het knopje te drukken. Echt heel kinderachtig, ik weet het, maar ik heb al in geen weken zo gelachen.

4 juni 2014
Vandaag is de eerste dag in lange tijd dat ik weer vrij ben overdag. Wat heerlijk dat ik geen wekker hoefde te zetten! Ik heb lekker uitgeslapen tot half 11. Alleen toen ik uit bed stapte kreeg ik natte voeten, mijn hele vloerdekking was zeiknat. Later hoorde ik van mijn buurman dat zijn toilet vannacht was overstroomt. Lekker dan! Maar hij heeft voor mij gebeld of er iemand in mijn cabin komt kijken.
We zijn vandaag weer in Geiranger, Noorwegen. Dat is dat eenzame dorpje in-the-middle-of-nowhere. Ik was niet van plan om naar buiten te gaan, want er is niks te doen. Dus had ik eindelijk tijd om dingen te doen waar ik eerder geen tijd voor heb gehad. Ik heb mijn kamer van onder tot boven schoongemaakt, mijn beddengoed verschoont en de was gedaan. Toen ik ging lunchen kwam ik Therese en Zoran tegen die vroegen of ik mee ging naar buiten. Nou vooruit dan maar, verder had ik toch niks bijzonders te doen. Zoran wilde graag met de hop-on-hop-off bus, maar we zouden dan nog 3 kwartier moeten wachten. We zijn toen maar even rondgelopen, maar er is maar 1 straat en die heb ik nu totaal al meer dan 5 keer doorgelopen. Op een gegeven moment begon het licht te regenen en eigenlijk had ik niet zoveel zin in de hop-on-hop-off bus, want die stopt op precies dezelfde plekken waar we de vorige keer met de bustour zijn geweest. Dus ben ik weer terug naar het schip gegaan.
We begonnen vandaag om 18 uur met werken. Ik moest de eerste 2 uur promoten op het schip, dat vond ik wel leuk, want zo kon ik het schip een beetje beter leren kennen. Ondertussen kon ik ook steeds naar buiten kijken. Prachtig, dat varen door de Fjorden. Toen ik weer op de werkvloer kwam had ik weer een aanvaring met Arhim. Ik word echt niet goed van die kerel. Hij begon er weer over dat ik niet vriendelijk ben, blablabla. Ik weet echt niet waar hij het over heeft, want de enige die hier niet vriendelijk is, is hij zelf! Ondertussen loopt hij steeds met nieuwe dingen te dreigen en me steeds weer te beschuldigen van fouten die anderen maken. Als ik hem vertel dat het niet mijn fout is geweest, trekt hij zich daar niks van aan. En als ik, volgens hem, op deze manier door ga, krijg ik een slechte beoordeling. Hij is zelfs naar de manager gestapt! En nu word ik “in de gaten gehouden”. Nou laat ze me maar lekker in de gaten houden, dan komen ze er vanzelf wel achter hoe het nou echt zit. Want als ik er wat van zeg of probeer uit te leggen hoe het echt zit, geloven ze me niet. Waarschijnlijk omdat ik nieuw ben en Arhim al 5 jaar voor het bedrijf werkt. Het maakt me echt niet uit of ze me daarom een slechte beoordeling geven. Laat ze dat maar doen, laat ze me maar naar huis sturen. Ik weet zelf hoe het echt zit en hoe ik echt ben. En bovendien heb ik het toch niet naar mijn zin hier, dus ik zal al lang blij zijn als ik hier weg kan. Ik snap echt niet wat die Arhim tegen me heeft. Misschien dat het komt omdat ik al 2 cruises het dubbele heb verkocht dan dat hij heeft gedaan en dat hij dat niet kan hebben, anders zou ik het echt niet weten.

5 juni 2014
Vandaag werd de training in het zwembad ingehaald. We moesten met kleding en ons reddingsvest aan in het water springen. Eigenlijk was het nog best wel leuk en erg interessant. Het is echt lastig om te zwemmen met een reddingsvest. Het vest is zo ontworpen dat je gezicht ten alle tijden boven blijft. Je kunt dus niet gewoon op je buik zwemmen, alleen op je rug. We moesten oefeningen doen en bepaalde houdingen aannemen. We moesten bijvoorbeeld een soort kring maken zodat je elkaar niet kwijtraakt als je op zee in het water belandt. En je moest je knieën omhoogtrekken tot je een soort balletje vormt om je lichaamstemperatuur omhoog te houden. Ook werd er een raft in het zwembad opgelaten en moesten we met zijn alleen vanuit het water in de raft klimmen. Vooral die oefeningen in het water waren best lastig met dat vest aan en we hebben echt gelachen. Het was alleen jammer dat het best wel koud was. Carlos vertelde dat als het schip in de Cariben is, dat hij de bemanning dan echt vanaf het schip in de zee laat springen. De rescueboten gaan dan ook te water om extra veel golven te maken, om de zee zo goed mogelijk na te bootsen. Dat lijkt me best wel vet om zo’n training te doen.
We zijn vandaag vrij in Bergen, Noorwegen. Eigenlijk wilde ik hier wel graag naar buiten. Evelina en Zoran zouden mij bellen na de training om samen naar buiten te gaan. Toen ik na 2 uur wachten nog niks had gehoord, was me al wel duidelijk dat ze blijkbaar zonder mij zijn gegaan. In mijn eentje heb ik geen zin om te gaan, het is namelijk ook erg koud vandaag. Ik ga de volgende keer wel.

Toen ik hier in het begin kwam en het niet leuk vond hier, heb ik met mezelf afgesproken dat ik het minimaal een maand vol wilde houden. Op mijn andere schip was het in het begin ook niet leuk, waarschijnlijk omdat het nieuw was en ik niemand kende. Ik heb net even de verhaaltjes van de eerste maand op mijn andere 2 schepen terug gelezen. Op mijn eerste schip, de Zaandam, heb ik in totaal 1 maand gezeten. Daarna werd ik overgeplaatst naar de Rotterdam. In die maand op de Zaandam heb ik het geweldig gehad. Ik werd vanaf de eerste dag opgenomen in de familie. Iedereen was gelijk vanaf het begin aardig tegen me. Ik werd aan iedereen voorgesteld en kon het met iedereen goed vinden. Het was ontzettend gezellig. Ik weet nog goed dat ik heb lopen janken als een klein kind toen ik hoorde dat ik weg moest hier. Ik vond het echt een drama.
Toen ik op de Rotterdam kwam was het anders. In het begin was iedereen chagrijnig en negatief. Heel anders dan op de Zaandam en daarom miste ik mijn andere schip nog meer. Totdat ik het na ongeveer een week – 2 weken geaccepteerd had en meer mensen leerde kennen. Na het werk gingen we vaak wat drinken in de bar. We speelden Jenga, dat we hadden omgetoverd in een drankspelletje. En we genoten van de Indonesiërs die gitaar speelden en zongen. Bovendien bezochten we geweldige havens. Na een maand vond ik het geweldig op de Rotterdam. Ik had het zelfs nog meer naar mijn zin dan op de Zaandam, terwijl ik niet had gedacht dat dat mogelijk was.
En wat kan ik nou zeggen over de eerste maand hier? Ik heb de eerste maand overleefd, dat is het. Er is niet veel verandert sinds ik hier aan boord kwam. Ik zeg nog steeds iedereen die ik tegenkom gedag en er zijn nu misschien in totaal 20 mensen die me nu gedag terug zeggen, maar dat is het ook. De enige waar ik het nog wel goed mee kan vinden en waar ik ook nog wel eens mee naar buiten ga is Zoran. En met Andrey kan ik op het werk wel goed opschieten. Daarnaast ben ik alleen. Ik denk dat het vooral komt door de taal. Want in de crewbar hebben de meesten die hier werken het wel naar hun zin, maar dan spreken ze met mensen uit hun eigen land, in hun eigen taal. Aangezien ik de enige Nederlander ben, is er niemand die mijn taal spreekt en dus ook niemand waar ik na het werk mee kan praten of mee om kan gaan. Ik baal er echt zo van. Op Holland America had ik het zo naar mijn zin. Toen ik na mijn contract weer thuis kwam, kon ik niet wachten om weer terug het schip op te gaan. Ik vond het jammer dat ik hoorde dat ik nu naar Royal Caribbean werd gestuurd, omdat ik dan mijn vrienden van mijn vorige schepen niet meer tegen zou komen. Maar ik had goede verhalen gehoord over Royal Caribbean van mensen die daar gewerkt hebben en ik ging ervanuit dat het wel goed zou komen. Maar dit had ik niet verwacht. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Het gaat waarschijnlijk niet beter worden dan het nu is. Ik weet niet of ik nu moet blijven of niet. Zoals het nu gaat zou ik het op zich wel vol kunnen houden nog 5 maanden in mijn eentje, maar ik word er niet gelukkiger van. Ik verdien wel geld, maar ongeveer hetzelfde salaris als je in Nederland verdient. Als ik nu naar huis zou gaan, zou ik gelukkig zijn, maar heb ik geen baan en dus ook geen geld. Bovendien hou ik er niet van om op te geven. Ik wil niet het zielige meisje zijn dat het niet vol kon houden en daarom maar naar huis gaat. Maar aan de andere kant, waarom zou ik blijven als ik hier ongelukkig ben?