Mijn 2e ziekenhuisbezoek
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
20 Juni 2014 | Nederland, Zutphen
9 juni 2014
Vanavond werd ik ineens gebeld door Russel met de vraag of hij even langs kon komen, want hij had wat voor me. Ik kreeg een hele grote tas in mijn handen gedrukt en hij zei erbij dat ik het op moest eten en snel beter moest worden. Toen hij weg was en ik in de tas keek kon ik niet stoppen met lachen. De hele tas zat vol met eten, 3 appels, 2 grapefruits, 3 mandarijnen, een bak met aardbeien, een mega grote tros druiven en een reep chocola. Echt zo lief van hem! Ik vraag me alleen af hoe ik dit in hemelsnaam allemaal op ga krijgen. En waar ik nu echt aan moet denken, is dat ik zo blij ben dat ik weer Filipijnse vrienden heb. Want dit soort dingen doen alleen Filipijnen voor je. Die zijn zo lief en zorgzaam, echt schatten!
11 juni 2014
Gisteren heb ik bijna de hele dag geslapen en in bed gelegen. Ik was echt uitgeput na al die toestanden. Rond half 6 moest ik langs het ziekenhuis aan boord om te vertellen hoe het met me ging. Ze hebben weer mijn bloeddruk opgemeten, maar volgens mij was dat prima. Ik vertelde dat ik nog wel pijn in mijn hoofd had. Dat was natuurlijk logisch. Ook voelt mijn hoofd heel zwaar en lijkt het alsof er allemaal kussens in mijn hoofd zitten. Het lijkt alsof ik niet in de realiteit ben. Alsof alles langs me heen gaat. Alsof ik de hele dag aan het dromen ben. De dokter besloot me nog een dag vrij te geven. Hij had bovendien mijn medische gegevens nog niet ontvangen van het ziekenhuis. Ik had wel papieren meegekregen van het ziekenhuis in Stavanger om aan het ziekenhuis op het schip te geven, maar dat bleken niet de juiste papieren te zijn.
Vandaag gaat het al iets beter. Ik mocht de afgelopen dagen niet naar schermen kijken, dus geen televisie of computer en ik mocht ook niet lezen. Mijn hersenen moesten rust krijgen. De hoofdpijn is al een stuk minder. Ik verveel me vandaag echt dood. Ik zit de hele dag in mijn kamer en ik mag niks doen. Ik voel me ook schuldig tegenover mijn collega’s omdat zij hard aan het werk zijn en ik zit hier maar niks te doen. Toen ik dat tijdens het lunchen tegen ze vertelde reageerden ze heel aardig. Ze namen het me echt niet kwalijk en iedereen is wel een keer ziek. Ze hadden juist medelijden met me, omdat ik de hele dag zo saai in mijn kamer moet doorbrengen.
Ook kwam ik de kapitein met zijn vrouw tegen. Zijn vrouw, Jennifer, gaf me een dikke knuffel en vertelde dat ze zo blij was om me weer te zien. Ze zei dat de kapitein zich ontzettend zorgen om me had gemaakt de afgelopen dagen en dat het leek alsof hij ineens 10 jaar ouder was geworden. De kapitein vertelde me met een knipoog dat als ik de volgende keer een paar daagjes vakantie nodig had, dat ik het beter gewoon kon vragen in plaats van zoiets uit te halen. Echt lief dat ze allebei zo meeleven.
Na de lunch voelde ik mijn hoofdpijn toch weer opkomen. Het was namelijk best lawaaierig en druk in de kantine en dat merkte ik gelijk aan mijn hoofd. Ik had vanmorgen toch even geprobeerd om een beetje te lezen, maar dat ging ook nog niet goed. Het dromerige gevoel is al wel een stuk minder. Maar echt focussen en concentreren lukt nog niet en kost teveel energie. Zelfs een gesprek voeren met iemand gaat nog erg lastig.
12 juni 2014
Vandaag voelde ik me echt super! Mijn hoofdpijn was weg en zelfs televisie kijken en lezen ging al stukken beter. Ik heb regelmatig rondjes gelopen door het schip, omdat ik me in mijn kamer verveelde. Ik kwam telkens mensen van de bemanning tegen en iedereen is ineens zo aardig! Zelfs mensen die ik niet ken beginnen ineens uit hunzelf een gesprek met me. Mensen die me eerder altijd boos aankeken als ik ze gedag zei, glimlachen ineens naar me en zeggen me uit zichzelf gedag of praten met me. Het is ineens zo anders, dat ik het bijna niet kan geloven. Het begint zelfs een heel klein beetje op de Rotterdam te lijken nu, waar iedereen gedag tegen je zegt en een praatje met je maakt. Dat er eerst zoiets moest gebeuren voordat iedereen aardig tegen me doet, noem ik dan maar een geluk bij een ongeluk.
Mijn nieuwe kamergenote is trouwens echt een schat van een meid. Ze praat wel ontzettend veel, maar wel op een leuke manier. Ze heeft ook al voorgesteld om samen dingen te gaan doen. Ik mag al haar spullen gebruiken, wat ik waarschijnlijk niet zal doen, maar toch aardig van haar. Als ik producten van de spa nodig heb, wil zij het wel voor me “meenemen”. Ze is echt zo’n chaotisch mens dat ik echt ontzettend om haar moet lachen. Gisteren lagen we in bed en wilden we net gaan slapen, toen ze ineens zei: “Tessa, ik moet echt nodig naar het toilet, maar ik wil niet, want ik wil niet uit bed klimmen.” We slapen in een stapelbed en zij slaapt boven. Ze heeft vaak nogal wat problemen om in en uit het bed te klimmen, echt zo lachwekkend. 10 minuten later begon ze weer: “Ik moet echt nodig, maar ik wil niet!” Hahaha. Weer 15 minuten later hoorde ik een hoop kabaal en is ze dus toch maar gegaan, waarbij ze dus inderdaad bijna uit bed viel. En vanmorgen had ze weer zo’n chaotisch moment. Ze had een drill, waarbij ze zich eerst ergens moest melden, daarna met haar reddingsvest naar haar reddingsboot moest en vervolgens kreeg ze uitleg over de reddingsboot. Maar halverwege kwam ze in bijna panische toestand terug naar de kamer, omdat ze niet wist waar ze de uitleg van de reddingsboot had. Ik wist ook niet waar ze heen moest. Vervolgens heeft ze in paniek misschien wel 10 mensen gebeld en niemand wist waar ze heen moest. Toen is ze maar een kwartier op bed gaan liggen en is toen weer aan het werk gegaan. Echt, die spoort voor geen meter, hahaha!
Om 18 uur moest ik weer voor een check-up naar het ziekenhuis. Ik had nu al 3 dagen in mijn kamer doorgebracht en inmiddels weet ik bijna van gekkigheid niet meer hoe ik me moet vermaken. Ik heb de dokter bijna gesmeekt om weer aan het werk te mogen. Hij zei dat als ik me nog niet goed voelde, hij me nog best een paar dagen vrij wilde geven. Maar ik voel me eigenlijk prima, dus ik heb hem vertelt dat ik morgen wel graag weer wil proberen om aan het werk te gaan, al is het maar voor een paar uurtjes. Dat vond hij goed, maar ik moet dan morgen wel weer om 16 uur terug komen.
Ik kwam vandaag Russel en John ook weer tegen. Ik had ze 2 dagen niet gezien, dus ik vond het leuk om mijn maatjes weer te zien. Vanavond is de Filipijnse Onhankelijkheids Crewparty en daar ga ik samen met hun heen. Ik heb er echt ontzettend veel zin in.
13 juni 2014
Gisteravond was de crewparty. Voordat we naar de party gingen kwam Russel even langs om me een t-shirt van de Filipijnse Onafhankelijkheidsdag te geven. Officieel krijgen alleen de Filipijnen aan boord en de officieren zo’n t-shirt, maar Russel had er speciaal voor mij 1 geregeld. Voordat we naar het feest gingen, gingen we nog vrienden van hem ophalen en zijn we even langs de ruimte beneden geweest, waar de Filipijnen normaal drinken en karaoke zingen. Nu weet ik dus eindelijk waar die ruimte zit. Alle Filipijnen die ik vanavond ontmoette waren hartstikke aardig. Ik werd gelijk uitgenodigd om de volgende keer met hen te komen drinken. En als ik ooit een feestje wilde geven mocht ik dat wel in hun ruimte doen. Stom dat ik ben, liet ik vallen dat volgende maand mijn verjaardag is en er werden gelijk al allerlei plannen gemaakt over wat voor eten en drinken ze allemaal gingen regelen, haha. Iedereen vond het trouwens heel tof dat ik het Filipijnse shirt droeg en ineens waren alle Filipijnen veel opener tegen me. Ik werd zelfs omgedoopt tot Filippina, blijkbaar ben ik nu dus echt accepteert. De party zelf was echt super! Het verbaasde me toch nog, dat er meer mensen uit de Filipijnen aan boord zijn dan ik dacht. Iedereen was aan het dansen, zingen en gek doen. Echt een gezellige boel! De beste party tot nu toe op het schip. Er waren niet zoveel mensen uit andere landen en degenen die er waren zaten een beetje chagrijnig langs de kant voor zich uit te staren. Maar ik heb me prima vermaakt. Natuurlijk heb ik niet gedronken en ben ik niet zo lang geweest, dat leek me niet zo verstandig, maar desondanks was het een geweldige avond!
Het enige minpuntje is dat ik vanavond een stalker had en dat vind ik zo bloedirritant. De hele avond stond er een Filipijnse jongen naast me en die week geen moment van mijn zijde. Als ik met andere mensen aan het praten was, wurmde hij zich er steeds tussen. Ik had al een paar keer eerder met hem gepraat en vond hem toen wel aardig, maar dat is het ook. Op mijn andere schip had ik al ervaren dat Filipijnen ontzettend jaloers en bezitterig zijn. Ik heb relaties gezien waar meisjes nauwelijks met een andere jongen kunnen praten, want dan is er grote ruzie. Maar ik ken deze jongen nauwelijks, laat staan dat ik zijn bezit ben, maar volgens mij dacht hij daar anders over. Gelukkig kwamen Russel en John me regelmatig redden. Maar het duurde niet lang voordat hij me weer gevonden had. Toen ik het uiteindelijk echt niet meer vol hield en hij even met iemand anders in gesprek was, ben ik er tussenuit gesneakt. Ik was bang dat hij achter me aan zou komen en ben bijna naar mijn cabin gerend. Ik had net het hele verhaal aan mijn roommate vertelt, die niet naar de party was geweest, toen ineens de telefoon ging. Ik nam op, want ik dacht dat het misschien Russel of John zou zijn. Ik was immers weg gegaan zonder hun gedag te zeggen. Maar helaas, het was die engerd. Ik heb geen idee hoe hij aan mijn nummer is gekomen. Hij zei dat hij mijn stem nog even wilde horen voordat hij ging slapen, creepy! Toen hij vroeg of ik een vriend had, moest ik even nadenken. Ik kan natuurlijk liegen en zeggen dat ik een vriend heb. Maar aan de andere kant, hij komt er waarschijnlijk toch wel achter dat het niet zo is en al zou ik een vriend hebben, dat maakt dit soort jongens niet eens wat uit, ze gaan toch door. Toen ik hem vroeg waarom hij dat wilde weten kreeg ik te horen dat hij mij erg leuk vond en hij wilde weten of ik hem ook leuk vond. Hoe ga ik dit aanpakken? Hoe ga ik deze idioot, die waarschijnlijk hartstikke zat is, duidelijk maken dat ik hier totaal geen zin in heb? Op mijn vorige schip werkte het wel eens om te zeggen dat ze waarschijnlijk dronken zijn en dat ze beter kunnen gaan slapen. Dat zal waarschijnlijk wel werken, morgen weet hij waarschijnlijk niet eens meer dat hij mij gebeld heeft. En ja hoor, het werkte. Ondertussen kwam mijn roommate bijna niet meer bij van het lachen, zij heeft het hele gesprek natuurlijk kunnen volgen. Nog geen 5 minuten later ging weer de telefoon, we keken elkaar aan en ze vroeg: ‘Is het hem weer?’ Ik keek op de nummermelder en ja hoor, hetzelfde nummer. Ik twijfelde of ik op zou nemen, want ik wist niet wat ik nu moest zeggen. Maar ook uit eerdere ervaringen, weet ik dat als je niet opneemt, ze je elke paar minuten gaan bellen totdat je opneemt. Dan neem ik nu gelijk wel op. Hij wilde nog even zeggen dat als ik ooit iets nodig had, qua eten of drinken ofzo, dat ik hem altijd kon bellen. Ja bedankt, doei, slaap lekker. Pff… wat een drama weer. Ik kan echt zo moeilijk omgaan met dat soort mensen. Ik weet echt niet wat ik tegen zo iemand zeggen moet. Hoe laat je iemand beleefd blijken dat je niet geïnteresseerd bent? Als iemand in het ‘normale’ leven zoiets doet, is het heel simpel. Je vermijdt ze gewoon of je blokkeert ze. Je hoeft ze in de meeste gevallen nooit meer te zien. Dat is anders op een schip. Je komt elkaar bijna elke dag tegen. Je kunt niet weglopen voor mensen of problemen. Je moet ermee omgaan en ze oplossen. En vooral moet je ze op de goede manier en netjes oplossen, anders blijf je ermee zitten en word het alleen maar erger. Vooral op de Rotterdam had ik daar in het begin best moeite mee, omdat ik er in het ‘normale’ leven nooit echt mee te maken heb gehad of het veel makkelijker op te lossen was. Je leert op een schip echt voor jezelf opkomen. Je leert mensen te vertellen hoe je je voelt. En je laat mensen blijken hoe jij je voelt ten opzichte van hen. In de meeste gevallen praat je met mensen op een positieve manier. Je word bijna familie en je kunt alles met elkaar delen en bespreken. In sommige gevallen, zoals vanavond, is het het beste om duidelijk tegen zo iemand te zijn en te zeggen waar het op staat. Maar dat vind ik zelf heel moeilijk, omdat ik die persoon niet wil kwetsen of pijn wil doen. Er word, als je net aan boord komt, een training gegeven over hoe je moet omgaan met dit soort gedrag, omdat dit op een schip heel normaal is. Dat komt door hun cultuur, voor hun is dat normaal, zij zien niet in dat ze iets verkeerd doen of dat ze irritant zijn. Dus moet je zo iemand erop aanspreken, degene uitleggen dat het in jouw cultuur niet zo gaat en dat je er niet van gediend bent. In de meeste gevallen houdt het gelukkig vanzelf wel op en hoef je iemand er niet eens op aan te spreken. Als ze merken dat je niet geïnteresseerd bent is de lol er snel af. Ik ben benieuwd of ik vandaag die jongen nog tegen kom en of hij er nog iets over zal zeggen en of ik vanavond weer een telefoontje krijg. We zullen het zien!
Uiteindelijk kwam ik die jongen inderdaad nog tegen. Hij zei dat hij niks meer wist van die avond en vroeg of hij iets raars had gedaan. Ergens had ik zo’n gevoel dat hij het nog wel wist, maar dat hij zich ervoor schaamde hoe hij zich gedragen had. Ik heb hem dus maar vertelt dat het wel mee viel, maar dat hij me nog wel had gebeld na het feest met de mededeling dat hij graag mijn stem wilde horen voor het slapen gaan en dat hij had gezegd dat hij me wel leuk vond. We hebben er samen maar om gelachen en hij heeft 3 keer zijn excuses aangeboden, haha.
14 juni 2014
Gisteren was ik weer begonnen met werken. Ik was zo blij dat ik eindelijk de cabin uit kon. Mijn collega’s waren ook heel blij om me weer te zien. Zoran gaf me om de 5 minuten een knuffel, omdat hij zo blij was en hij zei dat hij me erg had gemist. De dag ging redelijk goed. De eerste paar uur had ik nog best last van mijn hoofd, ik moest er echt weer even in komen. Maar daarna ging het prima. Totdat ik rond 18 uur bij mijn manager en assistent-manager op kantoor zat te praten over hoe het ging. Ik zat in de stoel en was midden in een zin, ineens ging ik weer knock-out. Ik viel zo van de stoel af en was weer flauw gevallen. Deze keer vond ik het best eng, want normaal voel ik het aankomen. Deze keer niet, het gebeurde gewoon zo ineens. Het medische team werd weer opgeroepen. En ik werd weer naar het ziekenhuis aan boord gebracht. Toen ik weer was bijgekomen en op de rand van het bed met de dokter aan het praten was, gebeurde het weer. Gelukkig viel ik deze keer niet op de grond, maar op het bed. Er was al een naald in mijn arm aangebracht, die laten ze gewoon zitten, en daar werd gelijk valium ingespoten. Ik kan je vertellen, dat is zacht uitgedrukt, geen prettig gevoel. Het lijkt alsof je hele hand en arm in brand staan, zo’n pijn doet dat spul. Maar ja, als je flauw gevallen bent kun je moeilijk protesteren, want je kan niet praten en je kan je niet bewegen. Toen ik weer bijgekomen was, kreeg ik te horen dat ze me zo niet aan boord konden houden. Ze hadden ook nog steeds mijn medische gegevens niet ontvangen vanuit Stavanger, dus ze wisten ook niet hoe ze me het beste konden behandelen. Daarom werd besloten dat ik weer naar een ziekenhuis moest worden overgebracht. Deze keer gelukkig niet met de helikopter. Het is al avond, dus ik zou de nacht doorbrengen in het ziekenhuis aan boord en dan morgen als we in Geiranger aankomen, word ik per ambulance naar het ziekenhuis in Alesund vervoerd. De hele avond en nacht moest ik in mijn eentje doorbrengen in een ziekenhuiskamer. Niemand kwam zelfs maar even kijken hoe het met me ging. Ik voelde me zo alleen en in de steek gelaten. Ik heb weer liggen janken als een klein kind, terwijl ik echt geen aansteller ben. Ook was ik bang, omdat ik niet weet wat er met me aan de hand is. Bovendien zag ik er erg tegenop om weer in mijn eentje naar een vreemd ziekenhuis te gaan. Ik werd om het uur wakker en heb nauwelijks geslapen. Vooral met zo’n dikke naald in je hand, doet elke beweging die je ’s nachts maakt pijn en word je wakker. Rond 8 uur ’s ochtends kwam de zuster vragen of ik wilde ontbijten, ik kreeg croissantjes en een schaal met fruit. Vervolgens kwam Tamara, mijn collega, me ophalen om mijn koffers te pakken. De vorige keer werd alleen een kleine tas ingepakt, omdat ik maar een nacht weg zou blijven. Maar deze keer gingen ze ervan uit dat ik voor een lange tijd niet terug zou komen. Ik moest al mijn koffers inpakken en mijn accounts werden geblokkeerd. Ik had al de hele dag een raar gevoel in mijn hoofd. Alsof mijn hoofd heel licht was en ik elke seconde opnieuw flauw kon vallen. Ik moest me echt concentreren om gewoon door te blijven ademen en rustig te blijven. Toen ik weer in mijn kamer in het ziekenhuis was en dit tegen Tamara vertelde, ging ik weer knock-out. Tamara heeft snel de dokter geroepen en deze keer werd er Diazepam (of zoiets) bij me ingespoten, dat deed zo mogelijk nog meer pijn dan de valium, niet normaal! Ik werd weer in mijn bed gelegd en er werd gewacht tot ik weer ‘wakker’ werd. Er werd tussen de middag nog eten voor me bestelt, echt super lekkere kip met rijst. We zouden vandaag pas om 12 uur in de haven aankomen. Net toen ik mijn lunch ophad, kwamen de mensen van de ambulance binnen. Ik ging nog even naar het toilet en ging vervolgens op bed zitten. De vrouw van de ambulance vroeg aan me wat er gebeurd was en weer midden in een zin ging ik knock-out. Natuurlijk werd er weer een liter van dat brandende vergif in mijn arm gespoten, echt niet cool. Toen ik wakker werd, werd ik op een brancard van de ambulance gelegd en naar de ambulance gereden. Al mijn koffers gingen natuurlijk ook mee. De rit met de ambulance duurde bijna 2 uur. Geiranger ligt echt in-the-middle-of nowhere. We moesten zelfs met de ambulance op een soort veerpont. In het ziekenhuis werden er weer verschillende tests gedaan, maar de resultaten waren goed. Er werd voor de zekerheid een röntgenfoto van mijn longen gemaakt, maar dat was ook prima. Daarna werd ik naar een kamer gereden. Ik lig op een kamer met een oude vrouw van een jaar of 90 die de hele tijd heel vies aan het hoesten is. Ik heb maar geprobeerd om een beetje te slapen, want ik ben echt uitgeput na al die toestanden. Na ongeveer 2 uur kwam er een andere dokter. Zij deed ook nog wat testjes en daar bleek uit dat er inderdaad iets niet helemaal klopt. Ik moest mijn vingers en handen op bepaalde manieren bewegen en daar kwam uit dat ik veel meer moeite had om mijn rechterkant te bewegen, dan mijn linkerkant. Ook kost bewegen me veel meer energie en moet ik veel meer nadenken over wat ik doe dan normaal. Toen ze me vervolgens vroeg om te gaan staan had ik veel moeite om mijn evenwicht te bewaren. Toen ik weer veilig in mijn bed lag vertelde ze me dat ze graag een MRI-scan en een EEG-scan wilde doen. Helaas is het vandaag zaterdag en de mensen die de scans doen, werken niet in het weekend. Ik moet dus minimaal tot maandag wachten voordat ze de scans kunnen doen. Ook zit ze erover te denken om nog een CT-scan te doen, maar weer is er het geval van de vele straling die vrij komt en daarom doet ze het liever niet. Ze gaat nu overleggen met de andere dokters en als het goed is hoor ik dan straks wat ze besloten heeft.
Nu lig ik dus te wachten, in een oud ziekenhuis waar de verf van de muren afbladert. Het lijkt wel een ziekenhuis uit een horrorfilm. De gangen zijn allemaal donker en het is er ontzettend stil. In het ziekenhuis in Zutphen zie je overal mensen lopen, patiënten, dokters, zusters, bezoekers. Hier is gewoon niemand, zelfs de wachtkamers zijn overal leeg. De kamer zelf valt gelukkig wel mee. Er is een groot raam, met een mooi uitzicht op het water en de bergen. Er is geen televisie, niet dat ik daar nu behoefte aan heb hoor. Ik kan ook geen bezoek ontvangen, want ik ken hier niemand. Mijn handen doen verschrikkelijk pijn, in het ziekenhuis hebben ze ook in de andere hand een naald aangebracht, dus bij elke beweging die ik maak voel ik 2 naalden in mijn handen prikken. Ik heb overal plakkers en draden op mijn borst, buik en heupen zitten en een kastje om mijn nek, zodat ze mijn hart in de gaten kunnen houden. Dat heb je weer lekker voor elkaar, Tessa.
15 juni 2014
Vannacht heb ik nog redelijk geslapen. Ik was dan ook nog steeds ontzettend moe. Het enige nadeel hier, is dat het ’s nachts niet donker word. Ik werd om 4 uur wakker en dacht dat het al ochtend was, omdat het zo licht was in de kamer. Gelukkig viel ik daarna wel weer in slaap. Rond 8 uur kwam de zuster mijn bloeddruk opmeten, dat was prima. Om 10 uur kwam de dokter en ze vertelde me dat de MRI-scan vandaag al gedaan zou worden. Er was besloten dat er geen nieuwe CT-scan zou worden gedaan, omdat er op de vorige scan niks bijzonders te zien was. Ook zei ze dat ze een brief had gekregen van het schip, dat ze me niet terug wilden op het schip als ik uit het ziekenhuis word ontslagen. Maar dat ik voor een paar weken naar huis word gestuurd om bij te komen. Pas als ze zeker weten wat er met me aan de hand is en ik weer helemaal ‘normaal’ ben, mag ik terug komen.
Rond 11 uur werd ik opgehaald voor de MRI-scan. Ik kreeg een soort raar masker voor mijn gezicht en ik kreeg oorbeschermers op. Daarna moest ik op een soort bankje liggen en werd de scan ingeschoven. Van te voren werd mij gevraagd of ik claustrofobisch ben, dat ben ik gelukkig niet. Maar zelfs voor iemand zonder claustrofobie, voelde ik me niet totaal op mijn gemak met zo’n masker voor mijn gezicht en het ‘plafond’ op ongeveer 3 cm van mijn neus. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan. Het duurde ongeveer een half uur, ondertussen werd ik 2 keer ‘naar buiten’ geschoven voor een soort adempauze. Tijdens de scan is er heel veel lawaai. Je hoort allemaal verschillende geluiden en de meeste geluiden zijn erg hard en irritant. Ik heb zo’n idee dat ze daarmee testen hoe je hersenen op die geluiden reageren ofzo. Vervolgens heb ik bijna de hele dag geslapen, tot een uur of 16 uur. De dokter zegt dat het normaal is dat je na een hersenschudding zo moe bent. Tijdens het slapen droom ik heel veel. Normaal als ik droom, droom ik over dingen die nooit echt gebeurd kunnen zijn. Maar deze dromen lijken heel echt, soms weet ik dus niet of een droom nou echt is of niet. Zo droomde ik dat de zuster zei dat ik niet van de afdeling af mocht, maar ik weet dus niet of ze dat nu echt heeft gezegd of niet. En ik droomde dat ze tegen me zei dat er nu een andere zuster komt, omdat ze met vakantie gaat. Ik dacht dat dit ook een droom was, maar 10 minuten later kwam er inderdaad een andere zuster. Dus ik weet niet meer zo goed wat nu realiteit is en wat ik gedroomd heb.
Verder gaat het na zoveel slaap een stuk beter. Ik voel me al een stuk minder moe. Ik had gehoopt dat vandaag de plakkers en snoeren van mijn lichaam af konden, want die zijn echt irritant. Elke keer als ik me omdraai of naar het toilet ga moet ik echt goed oppassen dat ze niet los gaan. Het gebeurd nog wel eens dat er 1 losschiet, ik doe hem dan snel weer vast. Maar er gaat dan een alarm af bij de zusters en dan komt er gelijk iemand kijken. Tijdens de MRI-scan moesten alle snoeren eraf, maar helaas moesten ze er na die tijd gewoon weer op. De snoeren zijn er om mijn hart te meten, maar zelf heb ik niet echt zo’n idee dat het aan mijn hart ligt. Maar ik doe netjes wat er van me wordt verlangd. Ook de naalden in mijn handen zitten er nog in. Die irriteren me ook mateloos. Vooral als ik mezelf omhoog wil duwen of met eten (bestek vasthouden en snijden) is dat ontzettend pijnlijk. De hand en arm waar ze gisteren steeds dat pijnlijke spul in spoten zijn nu 2 keer zo dik als de andere kant. Maar verder ben ik vandaag (nog) niet flauwgevallen, dat komt waarschijnlijk omdat ik de hele dag lig. Als ik lig voel ik me prima, maar zodra ik ga zitten, staan of lopen word het weer licht in mijn hoofd en heb ik het gevoel dat ik weer flauw ga vallen. Al moet ik zeggen dat dat gevoel vandaag al iets minder is dan gisteren.
16 juni 2014
Ziekenhuis, dag 3. Vannacht heb ik weer niet zo goed geslapen. Blijkbaar deed mijn kastje, die ik altijd bij me moet dragen met die snoertjes, het niet zo goed. Om de paar uur kwam er een zuster kijken, omdat ze alarm kreeg dat 1 van de snoertjes los zat. Maar toen ze alles checkte, bleek alles gewoon goed te zitten. Toen ze voor de 4e keer langskwam en alles gewoon goed zat heeft ze alles met extra plakband nog steviger vastgeplakt. Daarna is ze niet meer geweest.
Vanmorgen kwam de dokter met me praten. Ik kreeg te horen dat de MRI-scan van gisteren en al mijn bloeduitslagen prima waren. Vandaag zou ik de EEG-scan krijgen en ik moet langs de neuroloog voor een aantal tests. De dokter zei dat ik dus voorlopig nog even in het ziekenhuis moet blijven.
Rond 11 uur werd ik naar de EEG-scan gebracht. Ik moest op een bed liggen en er werden met een soort lijm allerlei elektroden op mijn hoofd geplakt. Het waren er echt heel veel, een stuk of 50-60. Ik dacht dat ik allerlei schokjes ofzo zou voelen, maar ik merkte er niks van. Ik moest gewoon rustig liggen, daarna moest ik een paar minuten diep ademhalen en vervolgens werd er een apparaat op me gericht die allerlei flitsen voor mijn ogen liet verschijnen. De EEG-scan is ervoor om te testen of ik geen epilepsie of andere zenuwziekte heb overgehouden aan de klap op mijn hoofd. Ik weet toevallig dat een epileptische aanval door flitsen word opgewekt. Maar ik ben tijdens de test niet flauwgevallen. Daarna werd snel mijn haar gewassen om alle lijm eruit te halen. En toen moest ik door naar de neuroloog die ook een paar testen deed om mijn zenuwen te testen. Dat was allemaal goed en hij had niet het idee dat ik epilepsie heb, maar voor de zekerheid moeten we de uitslag van de EEG afwachten. Er zijn dus tot nu toe allemaal goede uitslagen, daar ben ik heel blij mee. Maar aan de andere kant blijft de vraag nu, wat het nu wel is. Ik voel me vandaag wel weer beter als gisteren. Ik mag van de zuster nu ook gewoon rondlopen op de gang en dat gaat redelijk goed. Ik ben niet zo duizelig en licht in mijn hoofd meer als eerst. Ook de vermoeidheid is minder. Maar ik durf nog niet te zeggen dat het echt goed gaat. De vorige keer ging het namelijk ook elke dag beter en voelde ik me steeds fitter en toen ik ging het ook ineens weer mis. Ik hoop ontzettend dat ik morgen naar huis mag. Als het goed is hebben ze dan de uitslag van de EEG en ik denk zelf dat die uitslag ook goed is. Na dit ziekenhuis ga ik terug naar Nederland en waarschijnlijk zal ik daar dan wel verder onderzocht worden, maar het zou fijn zijn als ik weer in mijn eigen land kan zijn en bij mijn familie kan zijn.
De oude vrouw is trouwens vandaag weg gegaan. Ik ben er blij van. Ze was echt zo irritant. Om de 15 minuten riep ze de zuster, zelfs ’s nachts. Dan moest ze rechtop zitten, dan wilde ze weer liggen, dan moesten de gordijnen dicht, dan weer open, dan moest ze plassen, dan had ze in bed geplast, dan wilde ze wat drinken, dan wilde ze een tissue. Ik had echt medelijden met haar zuster. Maar de zuster bleef vriendelijk en bleef lachen, echt respect!
17 juni 2014
Vannacht had ik echt slecht geslapen. Ik had telkens nachtmerries over van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof mijn hersenen op hol slaan als ik slaap.
Vanochtend kwam de dokter bij me om me te vertellen dat de EEG-scan ook prima was. Geen epilepsie of andere rare ziekte dus! Ik voelde me vandaag weer helemaal goed. En hij zei dat ik wat hem betreft vandaag al naar huis kon. Ze hadden contact gehad met de man van het bedrijf die in Alesund werkt. Hij zou alles voor de verzekering en mijn vliegticket naar huis regelen. Hij wist niet of hij voor vandaag nog een ticket kon regelen, maar anders zou het morgen worden. Dat hoor ik nog. Alle rare snoertjes en het kastje zijn in ieder geval verwijdert. De naalden zitten er nog wel, maar ik ben allang blij dat ik nu wat meer bewegingsvrijheid heb.
Uiteindelijk heb ik de hele dag niks gehoord van die man. Blijkbaar moet ik dus nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Ik baal er echt ontzettend van, want ik verveel me dood hier. Omdat ik niks te doen heb, ga ik over van alles en nog wat nadenken. Onder andere wat nou de reden kan zijn dat ik telkens flauw viel. Alle tests zijn goed, dus met mijn lichaam is verder alles in orde. Uiteindelijk is er een mogelijke oorzaak die maar in mijn gedachten blijft rondspoken en die ik misschien wel met de dokter in Nederland wil bespreken. Namelijk dat ik mijn ademhaling niet meer goed kan regelen. Als ik lig gaat het prima, als ik dingen doe merk ik dat ik anders ga ademhalen en dat ik heel bewust moet letten op hoe ik ademhaal. Vooral als ik met mensen aan het praten ben heb ik het erg moeilijk. 1 zin gaat prima, maar als ik meerdere zinnen achter elkaar zeg, merk ik dat ik kortademig word en word het weer licht in mijn hoofd. Ik moet dan echt even stoppen met praten en weer ‘rustig worden’. Ik heb echt het gevoel dat als ik dan door zou blijven praten dat ik weer flauw ga vallen. Alsof mijn lichaam niet goed meer weet hoe het ademen en praten moet combineren. De laatste 4 keer dat ik flauwviel, was terwijl ik met iemand aan het praten was. Ik heb echt zo’n gevoel dat hier ergens de connectie tot het flauwvallen moet zitten. Misschien dat ik met ademhalingsoefeningen ofzo mijn lichaam weer kan leren hoe het moet ademen en praten tegelijk.
18 juni 2014
Ziekenhuis, dag 5.Alle rare snoertjes waren van mijn lichaam af, dus ik had verwacht dat ik wel goed kon slapen vannacht. Maar nee, ik had zoveel adrenaline in mijn lijf, vandaag zou ik naar huis gaan! Gisteren had ik niks meer gehoord van die man, dus ik was er wel van uit gegaan dat het gisteren niet meer ging gebeuren. Om 7 uur was ik al klaar wakker. Ik bleef een half uur naar de klok staren, want om half 8 zou mama bellen om te vragen of ik al iets wist, maar ik kon haar nog niks vertellen. Vervolgens was ik weer op de klok gefocust, om half 9 komt normaal het ontbijt. Kwart voor 9 nog geen eten. 5 voor 9 kwam de zuster dan EINDELIJK ontbijt brengen. Ze vroeg: “Als je vanavond nog hier bent, wil je dan vis of vlees bij je avondeten?” Ik keek haar verast aan en zei: “Doe maar vlees.” Ik ging er vanuit dat ik elk moment opgehaald kon worden. Maar blijkbaar hadden ze dus nog niks gehoord over mijn vlucht, want de zuster zei gisteren dat ze het me meteen zou zeggen als ze iets wist. Vervolgens maar weer focussen op de klok. Kwart over 9, half 10, zal ik me alvast om gaan kleden voor als ik straks snel weg moet? Nee, nog maar even wachten. Kwart voor 10, 10 uur, half 11, 11 uur, pfff het duurt nu wel heel lang. Elke keer als de zuster de kamer inkwam keek ik haar hoopvol aan, maar steeds ging ze weer weg zonder iets te zeggen. Kwart over 11 kwam ineens een Nederlandse dokter binnen. Ik had haar gisteren al ontmoet. Ze werkt op een andere afdeling, maar ze hadden haar toen naar mij toegestuurd om te vragen of ik alles goed had begrepen wat ze gisteren uitlegden. Vandaag kwam ze om te zeggen dat ze alle informatie voor het ziekenhuis in Nederland in het Nederlands voor me gaat uittypen en ook voor mij zodat ik weet wat er allemaal voor tests zijn gedaan. Ze eindigde haar verhaal ermee dat ze er allemaal vanuit gingen dat ik vandaag naar Nederland zou vliegen, maar dat ze nog niks gehoord hadden van de man die alles voor me zou regelen. 5 minuten later belde papa om te vragen of ik al gehoord had wanneer hij me op kan halen op Schiphol. “Nee nog steeds niets gehoord”. Hij vertelde me dat er vandaag 2 vluchten naar Nederland gaan. 1 rechtstreeks vanuit Alesund en 1 via Oslo. Ze vertrekken om 15 uur en 17 uur. Het is nu 11 uur, dus het zou nog kunnen. Kwart over 11, half 12, 12 uur lunchtijd. De zuster meldde dat ze nog steeds niks had gehoord, maar ze zou proberen om de man te bellen. Half 1, 1 uur, half 2, de vlucht van 3 uur begint nu wel krap te worden, maar het zou nog kunnen. Misschien is het vliegveld wel heel dichtbij, ik heb geen idee. Zal ik me nu dan alvast omkleden? Nee nog maar niet, misschien heb ik toch de vlucht van 5 uur. Kwart voor 2, er komt een onbekende zuster binnen: “Mevrouw Janssen?” Ik spring bijna uit bed van blijdschap. “Ik kom nog een keer uw bloed prikken.” Teleurgesteld laat ik me weer in bed zakken. 2 uur, oké die vlucht van 3 uur zit er niet meer in. Wat stom dat die man nog niks heeft laten horen. Hoe moeilijk is het om even een berichtje te doen? Zou ik dan nog een nacht moeten blijven? Dat wil ik echt niet hoor! Ik ben hier al 5 dagen, alles wat ik hier kan doen is naar de klok kijken en zien hoe ontzettend langzaam de minuten voorbij gaan. Zou ik dan echt ALWEER gedumpt zijn in een vreemd land, in een vreemd ziekenhuis, helemaal alleen en zonder geld? Hoe moet ik naar huis komen? Ik kan zelf mijn ticket niet boeken vanuit hier. Papa zei dat er nog tickets waren voor vandaag, dus waarom boekt die idiote kerel van het bedrijf niet gewoon een ticket en komt hij me ophalen. Lui varken dat hij is! Hoe moeilijk is het om dat even te doen, verdomme?! 10 over 2, laat ik maar even naar buiten gaan op het balkon om een frisse neus te halen. Ik word knettergek hier. Ik dacht dat ik rust moest houden en stress moest vermijden?! Hoe kan ik rust houden op deze manier? Kwart over 2, maar snel weer naar binnen, misschien heeft de zuster in de tussentijd wat gehoord. Half 3, zal ik de zuster bellen om te vragen of ze al iets gehoord heeft? Nee, anders zou ze het wel komen zeggen. 10 over half 3, mama belt weer. “Heb je al iets gehoord?” Nee, nog steeds niet. Ik begon de moed nu echt te verliezen. Het vooruitzicht om nog een nacht hier te blijven, stond me echt niet aan. Ik wil gewoon naar huis. Kwart voor 3, de zuster komt binnen om mijn bed te verschonen. Ik vroeg haar of ze al iets gehoord had. Ze vertelde me dat ze steeds contact had met het hoofdkantoor in Miami en dat het tijdsverschil heel groot is. Daarom duurt het waarschijnlijk zo lang voordat we iets horen. Ze was heel aardig en als ik iets nodig had moest ik het tegen haar zeggen. Toen ze weg was, ging ik weer in de stoel bij het raam zitten. De hoop dat ik vandaag nog naar huis zou gaan was weg. Om 17 uur zou de laatste vlucht naar Nederland vertrekken, zonder mij. Ik kon mijn tranen nauwelijks bedwingen. 5 minuten later kwam er ineens een andere zuster binnen met een vreemde man. “Mevrouw Janssen, uw taxi is hier.” Ik keek haar verbijstert aan. Taxi? Nu? Maar de zuster vertelde net dat ze niks gehoord had. De zuster zag mijn verwarring en heeft met de andere zuster gesproken. Blijkbaar had die man van het bedrijf dus toch een ticket naar huis geregeld, maar had niks doorgegeven aan het ziekenhuis. Ik raakte een beetje in paniek, ik moest me nog omkleden, ik had mijn pyjama nog aan, ik moest mijn koffers nog inpakken, ik had die naalden nog in mijn handen. Ook de zusters waren in rep en roer, ze moesten alle papieren nog regelen die ik aan mijn huisarts in Nederland moest geven. Ik heb me in 30 seconden omgekleed en heb zo snel mogelijk alles in mijn koffers gepropt. Daarbij duwde ik met mijn opgezwollen hand heel hard de koffer dicht en het leek net of er iets knapte in mijn hand. Het deed ontzettend zeer! Maar nu even de pijn opzij zetten, dat zie ik later wel, nu eerst naar huis! De Nederlandse arts kwam naar me toe met alle papieren. Ze zei dat ze geen tijd had om alle foto’s van mijn hoofd uit te printen, maar ze had wel alle uitslagen in een verslag verwerkt. Ze had haar email-adres in de brief gezet en als de dokter toch nog vragen had of de foto’s wilde hebben, kon ze haar altijd mailen. Ook als ik zelf nog vragen had of als er iets is, kon ik altijd contact met haar opnemen. Ze gaf me ook een aantal tabletten. Ze vertelde dat het nogal verouderde epilepsie tabletten waren en als bijwerking tasten ze je lever aan. Ik vond het echt heel raar dat ze me de tabletten gaf, want er was geconcludeerd dat ik geen epilepsie had. Ik heb voor de vlucht, maar wel een tablet genomen, zodat ik zeker wist dat ik niet flauw zou vallen voordat ik in het vliegtuig zou zitten. Als ik er eenmaal in zit, maakt het me niet meer uit wat er gebeurd. Als ik maar terug naar Nederland zou komen. Ik heb besloten dat ik verder de tabletten niet ga slikken. Ik ga eerst wel even langs mijn huisarts om te vragen wat zij ervan vind. Ik hou sowieso niet van tabletten slikken. Met een aspirientje heb ik al moeite, die slik ik alleen als ik de pijn echt niet meer kan verdragen. Laat staan dat ik maar zo tabletten ga slikken voor een ziekte die ik niet heb en die ook nog je lever aantasten.
Tijdens het gesprek met de arts werden snel de naalden uit mijn handen ‘gerukt’, echt een naar gevoel. De ene hand ging zo snel dat het bloed er even uitspoot. Maar niks kon de pret nog drukken. IK GA NAAR NEDERLAND!! Daarna kon ik eindelijk gaan. De taxichauffeur hielp me met mijn koffers. Mijn ene hand kon ik nauwelijks meer bewegen. Stomme ik, waarom deed ik dat nou zo onvoorzichtig met die koffer! De rit naar het vliegveld duurde ongeveer een half uur. Het was maar een klein vliegveld, dus je hoefde gelukkig niet ver van tevoren in te checken. Toen ik later richting mijn vliegtuig liep schoot het even door mijn hoofd dat ik hier op hetzelfde vliegveld, ongeveer een week geleden, uit het vliegtuig stapte om na mijn eerste ziekenhuisbezoek weer naar mijn schip te gaan. Nu ben ik weer op hetzelfde vliegveld, maar deze keer om naar huis te gaan. Wat een drama is het toch allemaal geweest. Niet alleen de ziekenhuisbezoeken, maar eigenlijk mijn hele tijd op het schip was verschrikkelijk. Wat fijn om nu weer terug te gaan naar mensen die aardig tegen me zijn, waar ik gewoon mee kan praten en lachen, en waar ik me fijn voel!
20 juni 2014
Ik ben nu weer 2 daagjes thuis. Het gaat eigenlijk best goed. Maandag heb ik een afspraak bij mijn eigen huisarts om te overleggen wat er nu verder gaat gebeuren. Van mijn hoofd heb ik nauwelijks last meer en ik ben ook niet duizelig meer. Mijn ene hand en pols zijn nog steeds erg dik en pijnlijk. Nu het verband eraf is en de naalden eruit zijn kan ik pas zien dat mijn pols en hand ook helemaal blauw zijn. Ik denk dat ik er tijdens 1 van mijn vallen op gevallen ben of dat iemand misschien aan mijn pols heeft getrokken om me te verslepen. Hij lijkt zwaar gekneusd te zijn. Verder heb ik nog steeds last van mijn ademhaling tijdens het praten, dus ik ben benieuwd wat de dokter daar maandag op te zeggen heeft en of er iets aan te doen is. Maar ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik weer thuis ben, er valt daardoor een hele last van mijn schouders. Ik hoop dat ik daardoor sneller herstel. Het bedrijf waarvoor ik werk heeft al wel contact opgenomen. Ze willen graag op de hoogte blijven van mijn herstel. Ze willen me natuurlijk zo snel mogelijk weer terug naar het schip sturen. Maar eerlijk gezegd ben ik er nog niet over uit of ik überhaupt nog wel terug wil.
Vanavond werd ik ineens gebeld door Russel met de vraag of hij even langs kon komen, want hij had wat voor me. Ik kreeg een hele grote tas in mijn handen gedrukt en hij zei erbij dat ik het op moest eten en snel beter moest worden. Toen hij weg was en ik in de tas keek kon ik niet stoppen met lachen. De hele tas zat vol met eten, 3 appels, 2 grapefruits, 3 mandarijnen, een bak met aardbeien, een mega grote tros druiven en een reep chocola. Echt zo lief van hem! Ik vraag me alleen af hoe ik dit in hemelsnaam allemaal op ga krijgen. En waar ik nu echt aan moet denken, is dat ik zo blij ben dat ik weer Filipijnse vrienden heb. Want dit soort dingen doen alleen Filipijnen voor je. Die zijn zo lief en zorgzaam, echt schatten!
11 juni 2014
Gisteren heb ik bijna de hele dag geslapen en in bed gelegen. Ik was echt uitgeput na al die toestanden. Rond half 6 moest ik langs het ziekenhuis aan boord om te vertellen hoe het met me ging. Ze hebben weer mijn bloeddruk opgemeten, maar volgens mij was dat prima. Ik vertelde dat ik nog wel pijn in mijn hoofd had. Dat was natuurlijk logisch. Ook voelt mijn hoofd heel zwaar en lijkt het alsof er allemaal kussens in mijn hoofd zitten. Het lijkt alsof ik niet in de realiteit ben. Alsof alles langs me heen gaat. Alsof ik de hele dag aan het dromen ben. De dokter besloot me nog een dag vrij te geven. Hij had bovendien mijn medische gegevens nog niet ontvangen van het ziekenhuis. Ik had wel papieren meegekregen van het ziekenhuis in Stavanger om aan het ziekenhuis op het schip te geven, maar dat bleken niet de juiste papieren te zijn.
Vandaag gaat het al iets beter. Ik mocht de afgelopen dagen niet naar schermen kijken, dus geen televisie of computer en ik mocht ook niet lezen. Mijn hersenen moesten rust krijgen. De hoofdpijn is al een stuk minder. Ik verveel me vandaag echt dood. Ik zit de hele dag in mijn kamer en ik mag niks doen. Ik voel me ook schuldig tegenover mijn collega’s omdat zij hard aan het werk zijn en ik zit hier maar niks te doen. Toen ik dat tijdens het lunchen tegen ze vertelde reageerden ze heel aardig. Ze namen het me echt niet kwalijk en iedereen is wel een keer ziek. Ze hadden juist medelijden met me, omdat ik de hele dag zo saai in mijn kamer moet doorbrengen.
Ook kwam ik de kapitein met zijn vrouw tegen. Zijn vrouw, Jennifer, gaf me een dikke knuffel en vertelde dat ze zo blij was om me weer te zien. Ze zei dat de kapitein zich ontzettend zorgen om me had gemaakt de afgelopen dagen en dat het leek alsof hij ineens 10 jaar ouder was geworden. De kapitein vertelde me met een knipoog dat als ik de volgende keer een paar daagjes vakantie nodig had, dat ik het beter gewoon kon vragen in plaats van zoiets uit te halen. Echt lief dat ze allebei zo meeleven.
Na de lunch voelde ik mijn hoofdpijn toch weer opkomen. Het was namelijk best lawaaierig en druk in de kantine en dat merkte ik gelijk aan mijn hoofd. Ik had vanmorgen toch even geprobeerd om een beetje te lezen, maar dat ging ook nog niet goed. Het dromerige gevoel is al wel een stuk minder. Maar echt focussen en concentreren lukt nog niet en kost teveel energie. Zelfs een gesprek voeren met iemand gaat nog erg lastig.
12 juni 2014
Vandaag voelde ik me echt super! Mijn hoofdpijn was weg en zelfs televisie kijken en lezen ging al stukken beter. Ik heb regelmatig rondjes gelopen door het schip, omdat ik me in mijn kamer verveelde. Ik kwam telkens mensen van de bemanning tegen en iedereen is ineens zo aardig! Zelfs mensen die ik niet ken beginnen ineens uit hunzelf een gesprek met me. Mensen die me eerder altijd boos aankeken als ik ze gedag zei, glimlachen ineens naar me en zeggen me uit zichzelf gedag of praten met me. Het is ineens zo anders, dat ik het bijna niet kan geloven. Het begint zelfs een heel klein beetje op de Rotterdam te lijken nu, waar iedereen gedag tegen je zegt en een praatje met je maakt. Dat er eerst zoiets moest gebeuren voordat iedereen aardig tegen me doet, noem ik dan maar een geluk bij een ongeluk.
Mijn nieuwe kamergenote is trouwens echt een schat van een meid. Ze praat wel ontzettend veel, maar wel op een leuke manier. Ze heeft ook al voorgesteld om samen dingen te gaan doen. Ik mag al haar spullen gebruiken, wat ik waarschijnlijk niet zal doen, maar toch aardig van haar. Als ik producten van de spa nodig heb, wil zij het wel voor me “meenemen”. Ze is echt zo’n chaotisch mens dat ik echt ontzettend om haar moet lachen. Gisteren lagen we in bed en wilden we net gaan slapen, toen ze ineens zei: “Tessa, ik moet echt nodig naar het toilet, maar ik wil niet, want ik wil niet uit bed klimmen.” We slapen in een stapelbed en zij slaapt boven. Ze heeft vaak nogal wat problemen om in en uit het bed te klimmen, echt zo lachwekkend. 10 minuten later begon ze weer: “Ik moet echt nodig, maar ik wil niet!” Hahaha. Weer 15 minuten later hoorde ik een hoop kabaal en is ze dus toch maar gegaan, waarbij ze dus inderdaad bijna uit bed viel. En vanmorgen had ze weer zo’n chaotisch moment. Ze had een drill, waarbij ze zich eerst ergens moest melden, daarna met haar reddingsvest naar haar reddingsboot moest en vervolgens kreeg ze uitleg over de reddingsboot. Maar halverwege kwam ze in bijna panische toestand terug naar de kamer, omdat ze niet wist waar ze de uitleg van de reddingsboot had. Ik wist ook niet waar ze heen moest. Vervolgens heeft ze in paniek misschien wel 10 mensen gebeld en niemand wist waar ze heen moest. Toen is ze maar een kwartier op bed gaan liggen en is toen weer aan het werk gegaan. Echt, die spoort voor geen meter, hahaha!
Om 18 uur moest ik weer voor een check-up naar het ziekenhuis. Ik had nu al 3 dagen in mijn kamer doorgebracht en inmiddels weet ik bijna van gekkigheid niet meer hoe ik me moet vermaken. Ik heb de dokter bijna gesmeekt om weer aan het werk te mogen. Hij zei dat als ik me nog niet goed voelde, hij me nog best een paar dagen vrij wilde geven. Maar ik voel me eigenlijk prima, dus ik heb hem vertelt dat ik morgen wel graag weer wil proberen om aan het werk te gaan, al is het maar voor een paar uurtjes. Dat vond hij goed, maar ik moet dan morgen wel weer om 16 uur terug komen.
Ik kwam vandaag Russel en John ook weer tegen. Ik had ze 2 dagen niet gezien, dus ik vond het leuk om mijn maatjes weer te zien. Vanavond is de Filipijnse Onhankelijkheids Crewparty en daar ga ik samen met hun heen. Ik heb er echt ontzettend veel zin in.
13 juni 2014
Gisteravond was de crewparty. Voordat we naar de party gingen kwam Russel even langs om me een t-shirt van de Filipijnse Onafhankelijkheidsdag te geven. Officieel krijgen alleen de Filipijnen aan boord en de officieren zo’n t-shirt, maar Russel had er speciaal voor mij 1 geregeld. Voordat we naar het feest gingen, gingen we nog vrienden van hem ophalen en zijn we even langs de ruimte beneden geweest, waar de Filipijnen normaal drinken en karaoke zingen. Nu weet ik dus eindelijk waar die ruimte zit. Alle Filipijnen die ik vanavond ontmoette waren hartstikke aardig. Ik werd gelijk uitgenodigd om de volgende keer met hen te komen drinken. En als ik ooit een feestje wilde geven mocht ik dat wel in hun ruimte doen. Stom dat ik ben, liet ik vallen dat volgende maand mijn verjaardag is en er werden gelijk al allerlei plannen gemaakt over wat voor eten en drinken ze allemaal gingen regelen, haha. Iedereen vond het trouwens heel tof dat ik het Filipijnse shirt droeg en ineens waren alle Filipijnen veel opener tegen me. Ik werd zelfs omgedoopt tot Filippina, blijkbaar ben ik nu dus echt accepteert. De party zelf was echt super! Het verbaasde me toch nog, dat er meer mensen uit de Filipijnen aan boord zijn dan ik dacht. Iedereen was aan het dansen, zingen en gek doen. Echt een gezellige boel! De beste party tot nu toe op het schip. Er waren niet zoveel mensen uit andere landen en degenen die er waren zaten een beetje chagrijnig langs de kant voor zich uit te staren. Maar ik heb me prima vermaakt. Natuurlijk heb ik niet gedronken en ben ik niet zo lang geweest, dat leek me niet zo verstandig, maar desondanks was het een geweldige avond!
Het enige minpuntje is dat ik vanavond een stalker had en dat vind ik zo bloedirritant. De hele avond stond er een Filipijnse jongen naast me en die week geen moment van mijn zijde. Als ik met andere mensen aan het praten was, wurmde hij zich er steeds tussen. Ik had al een paar keer eerder met hem gepraat en vond hem toen wel aardig, maar dat is het ook. Op mijn andere schip had ik al ervaren dat Filipijnen ontzettend jaloers en bezitterig zijn. Ik heb relaties gezien waar meisjes nauwelijks met een andere jongen kunnen praten, want dan is er grote ruzie. Maar ik ken deze jongen nauwelijks, laat staan dat ik zijn bezit ben, maar volgens mij dacht hij daar anders over. Gelukkig kwamen Russel en John me regelmatig redden. Maar het duurde niet lang voordat hij me weer gevonden had. Toen ik het uiteindelijk echt niet meer vol hield en hij even met iemand anders in gesprek was, ben ik er tussenuit gesneakt. Ik was bang dat hij achter me aan zou komen en ben bijna naar mijn cabin gerend. Ik had net het hele verhaal aan mijn roommate vertelt, die niet naar de party was geweest, toen ineens de telefoon ging. Ik nam op, want ik dacht dat het misschien Russel of John zou zijn. Ik was immers weg gegaan zonder hun gedag te zeggen. Maar helaas, het was die engerd. Ik heb geen idee hoe hij aan mijn nummer is gekomen. Hij zei dat hij mijn stem nog even wilde horen voordat hij ging slapen, creepy! Toen hij vroeg of ik een vriend had, moest ik even nadenken. Ik kan natuurlijk liegen en zeggen dat ik een vriend heb. Maar aan de andere kant, hij komt er waarschijnlijk toch wel achter dat het niet zo is en al zou ik een vriend hebben, dat maakt dit soort jongens niet eens wat uit, ze gaan toch door. Toen ik hem vroeg waarom hij dat wilde weten kreeg ik te horen dat hij mij erg leuk vond en hij wilde weten of ik hem ook leuk vond. Hoe ga ik dit aanpakken? Hoe ga ik deze idioot, die waarschijnlijk hartstikke zat is, duidelijk maken dat ik hier totaal geen zin in heb? Op mijn vorige schip werkte het wel eens om te zeggen dat ze waarschijnlijk dronken zijn en dat ze beter kunnen gaan slapen. Dat zal waarschijnlijk wel werken, morgen weet hij waarschijnlijk niet eens meer dat hij mij gebeld heeft. En ja hoor, het werkte. Ondertussen kwam mijn roommate bijna niet meer bij van het lachen, zij heeft het hele gesprek natuurlijk kunnen volgen. Nog geen 5 minuten later ging weer de telefoon, we keken elkaar aan en ze vroeg: ‘Is het hem weer?’ Ik keek op de nummermelder en ja hoor, hetzelfde nummer. Ik twijfelde of ik op zou nemen, want ik wist niet wat ik nu moest zeggen. Maar ook uit eerdere ervaringen, weet ik dat als je niet opneemt, ze je elke paar minuten gaan bellen totdat je opneemt. Dan neem ik nu gelijk wel op. Hij wilde nog even zeggen dat als ik ooit iets nodig had, qua eten of drinken ofzo, dat ik hem altijd kon bellen. Ja bedankt, doei, slaap lekker. Pff… wat een drama weer. Ik kan echt zo moeilijk omgaan met dat soort mensen. Ik weet echt niet wat ik tegen zo iemand zeggen moet. Hoe laat je iemand beleefd blijken dat je niet geïnteresseerd bent? Als iemand in het ‘normale’ leven zoiets doet, is het heel simpel. Je vermijdt ze gewoon of je blokkeert ze. Je hoeft ze in de meeste gevallen nooit meer te zien. Dat is anders op een schip. Je komt elkaar bijna elke dag tegen. Je kunt niet weglopen voor mensen of problemen. Je moet ermee omgaan en ze oplossen. En vooral moet je ze op de goede manier en netjes oplossen, anders blijf je ermee zitten en word het alleen maar erger. Vooral op de Rotterdam had ik daar in het begin best moeite mee, omdat ik er in het ‘normale’ leven nooit echt mee te maken heb gehad of het veel makkelijker op te lossen was. Je leert op een schip echt voor jezelf opkomen. Je leert mensen te vertellen hoe je je voelt. En je laat mensen blijken hoe jij je voelt ten opzichte van hen. In de meeste gevallen praat je met mensen op een positieve manier. Je word bijna familie en je kunt alles met elkaar delen en bespreken. In sommige gevallen, zoals vanavond, is het het beste om duidelijk tegen zo iemand te zijn en te zeggen waar het op staat. Maar dat vind ik zelf heel moeilijk, omdat ik die persoon niet wil kwetsen of pijn wil doen. Er word, als je net aan boord komt, een training gegeven over hoe je moet omgaan met dit soort gedrag, omdat dit op een schip heel normaal is. Dat komt door hun cultuur, voor hun is dat normaal, zij zien niet in dat ze iets verkeerd doen of dat ze irritant zijn. Dus moet je zo iemand erop aanspreken, degene uitleggen dat het in jouw cultuur niet zo gaat en dat je er niet van gediend bent. In de meeste gevallen houdt het gelukkig vanzelf wel op en hoef je iemand er niet eens op aan te spreken. Als ze merken dat je niet geïnteresseerd bent is de lol er snel af. Ik ben benieuwd of ik vandaag die jongen nog tegen kom en of hij er nog iets over zal zeggen en of ik vanavond weer een telefoontje krijg. We zullen het zien!
Uiteindelijk kwam ik die jongen inderdaad nog tegen. Hij zei dat hij niks meer wist van die avond en vroeg of hij iets raars had gedaan. Ergens had ik zo’n gevoel dat hij het nog wel wist, maar dat hij zich ervoor schaamde hoe hij zich gedragen had. Ik heb hem dus maar vertelt dat het wel mee viel, maar dat hij me nog wel had gebeld na het feest met de mededeling dat hij graag mijn stem wilde horen voor het slapen gaan en dat hij had gezegd dat hij me wel leuk vond. We hebben er samen maar om gelachen en hij heeft 3 keer zijn excuses aangeboden, haha.
14 juni 2014
Gisteren was ik weer begonnen met werken. Ik was zo blij dat ik eindelijk de cabin uit kon. Mijn collega’s waren ook heel blij om me weer te zien. Zoran gaf me om de 5 minuten een knuffel, omdat hij zo blij was en hij zei dat hij me erg had gemist. De dag ging redelijk goed. De eerste paar uur had ik nog best last van mijn hoofd, ik moest er echt weer even in komen. Maar daarna ging het prima. Totdat ik rond 18 uur bij mijn manager en assistent-manager op kantoor zat te praten over hoe het ging. Ik zat in de stoel en was midden in een zin, ineens ging ik weer knock-out. Ik viel zo van de stoel af en was weer flauw gevallen. Deze keer vond ik het best eng, want normaal voel ik het aankomen. Deze keer niet, het gebeurde gewoon zo ineens. Het medische team werd weer opgeroepen. En ik werd weer naar het ziekenhuis aan boord gebracht. Toen ik weer was bijgekomen en op de rand van het bed met de dokter aan het praten was, gebeurde het weer. Gelukkig viel ik deze keer niet op de grond, maar op het bed. Er was al een naald in mijn arm aangebracht, die laten ze gewoon zitten, en daar werd gelijk valium ingespoten. Ik kan je vertellen, dat is zacht uitgedrukt, geen prettig gevoel. Het lijkt alsof je hele hand en arm in brand staan, zo’n pijn doet dat spul. Maar ja, als je flauw gevallen bent kun je moeilijk protesteren, want je kan niet praten en je kan je niet bewegen. Toen ik weer bijgekomen was, kreeg ik te horen dat ze me zo niet aan boord konden houden. Ze hadden ook nog steeds mijn medische gegevens niet ontvangen vanuit Stavanger, dus ze wisten ook niet hoe ze me het beste konden behandelen. Daarom werd besloten dat ik weer naar een ziekenhuis moest worden overgebracht. Deze keer gelukkig niet met de helikopter. Het is al avond, dus ik zou de nacht doorbrengen in het ziekenhuis aan boord en dan morgen als we in Geiranger aankomen, word ik per ambulance naar het ziekenhuis in Alesund vervoerd. De hele avond en nacht moest ik in mijn eentje doorbrengen in een ziekenhuiskamer. Niemand kwam zelfs maar even kijken hoe het met me ging. Ik voelde me zo alleen en in de steek gelaten. Ik heb weer liggen janken als een klein kind, terwijl ik echt geen aansteller ben. Ook was ik bang, omdat ik niet weet wat er met me aan de hand is. Bovendien zag ik er erg tegenop om weer in mijn eentje naar een vreemd ziekenhuis te gaan. Ik werd om het uur wakker en heb nauwelijks geslapen. Vooral met zo’n dikke naald in je hand, doet elke beweging die je ’s nachts maakt pijn en word je wakker. Rond 8 uur ’s ochtends kwam de zuster vragen of ik wilde ontbijten, ik kreeg croissantjes en een schaal met fruit. Vervolgens kwam Tamara, mijn collega, me ophalen om mijn koffers te pakken. De vorige keer werd alleen een kleine tas ingepakt, omdat ik maar een nacht weg zou blijven. Maar deze keer gingen ze ervan uit dat ik voor een lange tijd niet terug zou komen. Ik moest al mijn koffers inpakken en mijn accounts werden geblokkeerd. Ik had al de hele dag een raar gevoel in mijn hoofd. Alsof mijn hoofd heel licht was en ik elke seconde opnieuw flauw kon vallen. Ik moest me echt concentreren om gewoon door te blijven ademen en rustig te blijven. Toen ik weer in mijn kamer in het ziekenhuis was en dit tegen Tamara vertelde, ging ik weer knock-out. Tamara heeft snel de dokter geroepen en deze keer werd er Diazepam (of zoiets) bij me ingespoten, dat deed zo mogelijk nog meer pijn dan de valium, niet normaal! Ik werd weer in mijn bed gelegd en er werd gewacht tot ik weer ‘wakker’ werd. Er werd tussen de middag nog eten voor me bestelt, echt super lekkere kip met rijst. We zouden vandaag pas om 12 uur in de haven aankomen. Net toen ik mijn lunch ophad, kwamen de mensen van de ambulance binnen. Ik ging nog even naar het toilet en ging vervolgens op bed zitten. De vrouw van de ambulance vroeg aan me wat er gebeurd was en weer midden in een zin ging ik knock-out. Natuurlijk werd er weer een liter van dat brandende vergif in mijn arm gespoten, echt niet cool. Toen ik wakker werd, werd ik op een brancard van de ambulance gelegd en naar de ambulance gereden. Al mijn koffers gingen natuurlijk ook mee. De rit met de ambulance duurde bijna 2 uur. Geiranger ligt echt in-the-middle-of nowhere. We moesten zelfs met de ambulance op een soort veerpont. In het ziekenhuis werden er weer verschillende tests gedaan, maar de resultaten waren goed. Er werd voor de zekerheid een röntgenfoto van mijn longen gemaakt, maar dat was ook prima. Daarna werd ik naar een kamer gereden. Ik lig op een kamer met een oude vrouw van een jaar of 90 die de hele tijd heel vies aan het hoesten is. Ik heb maar geprobeerd om een beetje te slapen, want ik ben echt uitgeput na al die toestanden. Na ongeveer 2 uur kwam er een andere dokter. Zij deed ook nog wat testjes en daar bleek uit dat er inderdaad iets niet helemaal klopt. Ik moest mijn vingers en handen op bepaalde manieren bewegen en daar kwam uit dat ik veel meer moeite had om mijn rechterkant te bewegen, dan mijn linkerkant. Ook kost bewegen me veel meer energie en moet ik veel meer nadenken over wat ik doe dan normaal. Toen ze me vervolgens vroeg om te gaan staan had ik veel moeite om mijn evenwicht te bewaren. Toen ik weer veilig in mijn bed lag vertelde ze me dat ze graag een MRI-scan en een EEG-scan wilde doen. Helaas is het vandaag zaterdag en de mensen die de scans doen, werken niet in het weekend. Ik moet dus minimaal tot maandag wachten voordat ze de scans kunnen doen. Ook zit ze erover te denken om nog een CT-scan te doen, maar weer is er het geval van de vele straling die vrij komt en daarom doet ze het liever niet. Ze gaat nu overleggen met de andere dokters en als het goed is hoor ik dan straks wat ze besloten heeft.
Nu lig ik dus te wachten, in een oud ziekenhuis waar de verf van de muren afbladert. Het lijkt wel een ziekenhuis uit een horrorfilm. De gangen zijn allemaal donker en het is er ontzettend stil. In het ziekenhuis in Zutphen zie je overal mensen lopen, patiënten, dokters, zusters, bezoekers. Hier is gewoon niemand, zelfs de wachtkamers zijn overal leeg. De kamer zelf valt gelukkig wel mee. Er is een groot raam, met een mooi uitzicht op het water en de bergen. Er is geen televisie, niet dat ik daar nu behoefte aan heb hoor. Ik kan ook geen bezoek ontvangen, want ik ken hier niemand. Mijn handen doen verschrikkelijk pijn, in het ziekenhuis hebben ze ook in de andere hand een naald aangebracht, dus bij elke beweging die ik maak voel ik 2 naalden in mijn handen prikken. Ik heb overal plakkers en draden op mijn borst, buik en heupen zitten en een kastje om mijn nek, zodat ze mijn hart in de gaten kunnen houden. Dat heb je weer lekker voor elkaar, Tessa.
15 juni 2014
Vannacht heb ik nog redelijk geslapen. Ik was dan ook nog steeds ontzettend moe. Het enige nadeel hier, is dat het ’s nachts niet donker word. Ik werd om 4 uur wakker en dacht dat het al ochtend was, omdat het zo licht was in de kamer. Gelukkig viel ik daarna wel weer in slaap. Rond 8 uur kwam de zuster mijn bloeddruk opmeten, dat was prima. Om 10 uur kwam de dokter en ze vertelde me dat de MRI-scan vandaag al gedaan zou worden. Er was besloten dat er geen nieuwe CT-scan zou worden gedaan, omdat er op de vorige scan niks bijzonders te zien was. Ook zei ze dat ze een brief had gekregen van het schip, dat ze me niet terug wilden op het schip als ik uit het ziekenhuis word ontslagen. Maar dat ik voor een paar weken naar huis word gestuurd om bij te komen. Pas als ze zeker weten wat er met me aan de hand is en ik weer helemaal ‘normaal’ ben, mag ik terug komen.
Rond 11 uur werd ik opgehaald voor de MRI-scan. Ik kreeg een soort raar masker voor mijn gezicht en ik kreeg oorbeschermers op. Daarna moest ik op een soort bankje liggen en werd de scan ingeschoven. Van te voren werd mij gevraagd of ik claustrofobisch ben, dat ben ik gelukkig niet. Maar zelfs voor iemand zonder claustrofobie, voelde ik me niet totaal op mijn gemak met zo’n masker voor mijn gezicht en het ‘plafond’ op ongeveer 3 cm van mijn neus. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan. Het duurde ongeveer een half uur, ondertussen werd ik 2 keer ‘naar buiten’ geschoven voor een soort adempauze. Tijdens de scan is er heel veel lawaai. Je hoort allemaal verschillende geluiden en de meeste geluiden zijn erg hard en irritant. Ik heb zo’n idee dat ze daarmee testen hoe je hersenen op die geluiden reageren ofzo. Vervolgens heb ik bijna de hele dag geslapen, tot een uur of 16 uur. De dokter zegt dat het normaal is dat je na een hersenschudding zo moe bent. Tijdens het slapen droom ik heel veel. Normaal als ik droom, droom ik over dingen die nooit echt gebeurd kunnen zijn. Maar deze dromen lijken heel echt, soms weet ik dus niet of een droom nou echt is of niet. Zo droomde ik dat de zuster zei dat ik niet van de afdeling af mocht, maar ik weet dus niet of ze dat nu echt heeft gezegd of niet. En ik droomde dat ze tegen me zei dat er nu een andere zuster komt, omdat ze met vakantie gaat. Ik dacht dat dit ook een droom was, maar 10 minuten later kwam er inderdaad een andere zuster. Dus ik weet niet meer zo goed wat nu realiteit is en wat ik gedroomd heb.
Verder gaat het na zoveel slaap een stuk beter. Ik voel me al een stuk minder moe. Ik had gehoopt dat vandaag de plakkers en snoeren van mijn lichaam af konden, want die zijn echt irritant. Elke keer als ik me omdraai of naar het toilet ga moet ik echt goed oppassen dat ze niet los gaan. Het gebeurd nog wel eens dat er 1 losschiet, ik doe hem dan snel weer vast. Maar er gaat dan een alarm af bij de zusters en dan komt er gelijk iemand kijken. Tijdens de MRI-scan moesten alle snoeren eraf, maar helaas moesten ze er na die tijd gewoon weer op. De snoeren zijn er om mijn hart te meten, maar zelf heb ik niet echt zo’n idee dat het aan mijn hart ligt. Maar ik doe netjes wat er van me wordt verlangd. Ook de naalden in mijn handen zitten er nog in. Die irriteren me ook mateloos. Vooral als ik mezelf omhoog wil duwen of met eten (bestek vasthouden en snijden) is dat ontzettend pijnlijk. De hand en arm waar ze gisteren steeds dat pijnlijke spul in spoten zijn nu 2 keer zo dik als de andere kant. Maar verder ben ik vandaag (nog) niet flauwgevallen, dat komt waarschijnlijk omdat ik de hele dag lig. Als ik lig voel ik me prima, maar zodra ik ga zitten, staan of lopen word het weer licht in mijn hoofd en heb ik het gevoel dat ik weer flauw ga vallen. Al moet ik zeggen dat dat gevoel vandaag al iets minder is dan gisteren.
16 juni 2014
Ziekenhuis, dag 3. Vannacht heb ik weer niet zo goed geslapen. Blijkbaar deed mijn kastje, die ik altijd bij me moet dragen met die snoertjes, het niet zo goed. Om de paar uur kwam er een zuster kijken, omdat ze alarm kreeg dat 1 van de snoertjes los zat. Maar toen ze alles checkte, bleek alles gewoon goed te zitten. Toen ze voor de 4e keer langskwam en alles gewoon goed zat heeft ze alles met extra plakband nog steviger vastgeplakt. Daarna is ze niet meer geweest.
Vanmorgen kwam de dokter met me praten. Ik kreeg te horen dat de MRI-scan van gisteren en al mijn bloeduitslagen prima waren. Vandaag zou ik de EEG-scan krijgen en ik moet langs de neuroloog voor een aantal tests. De dokter zei dat ik dus voorlopig nog even in het ziekenhuis moet blijven.
Rond 11 uur werd ik naar de EEG-scan gebracht. Ik moest op een bed liggen en er werden met een soort lijm allerlei elektroden op mijn hoofd geplakt. Het waren er echt heel veel, een stuk of 50-60. Ik dacht dat ik allerlei schokjes ofzo zou voelen, maar ik merkte er niks van. Ik moest gewoon rustig liggen, daarna moest ik een paar minuten diep ademhalen en vervolgens werd er een apparaat op me gericht die allerlei flitsen voor mijn ogen liet verschijnen. De EEG-scan is ervoor om te testen of ik geen epilepsie of andere zenuwziekte heb overgehouden aan de klap op mijn hoofd. Ik weet toevallig dat een epileptische aanval door flitsen word opgewekt. Maar ik ben tijdens de test niet flauwgevallen. Daarna werd snel mijn haar gewassen om alle lijm eruit te halen. En toen moest ik door naar de neuroloog die ook een paar testen deed om mijn zenuwen te testen. Dat was allemaal goed en hij had niet het idee dat ik epilepsie heb, maar voor de zekerheid moeten we de uitslag van de EEG afwachten. Er zijn dus tot nu toe allemaal goede uitslagen, daar ben ik heel blij mee. Maar aan de andere kant blijft de vraag nu, wat het nu wel is. Ik voel me vandaag wel weer beter als gisteren. Ik mag van de zuster nu ook gewoon rondlopen op de gang en dat gaat redelijk goed. Ik ben niet zo duizelig en licht in mijn hoofd meer als eerst. Ook de vermoeidheid is minder. Maar ik durf nog niet te zeggen dat het echt goed gaat. De vorige keer ging het namelijk ook elke dag beter en voelde ik me steeds fitter en toen ik ging het ook ineens weer mis. Ik hoop ontzettend dat ik morgen naar huis mag. Als het goed is hebben ze dan de uitslag van de EEG en ik denk zelf dat die uitslag ook goed is. Na dit ziekenhuis ga ik terug naar Nederland en waarschijnlijk zal ik daar dan wel verder onderzocht worden, maar het zou fijn zijn als ik weer in mijn eigen land kan zijn en bij mijn familie kan zijn.
De oude vrouw is trouwens vandaag weg gegaan. Ik ben er blij van. Ze was echt zo irritant. Om de 15 minuten riep ze de zuster, zelfs ’s nachts. Dan moest ze rechtop zitten, dan wilde ze weer liggen, dan moesten de gordijnen dicht, dan weer open, dan moest ze plassen, dan had ze in bed geplast, dan wilde ze wat drinken, dan wilde ze een tissue. Ik had echt medelijden met haar zuster. Maar de zuster bleef vriendelijk en bleef lachen, echt respect!
17 juni 2014
Vannacht had ik echt slecht geslapen. Ik had telkens nachtmerries over van alles en nog wat. Het lijkt wel alsof mijn hersenen op hol slaan als ik slaap.
Vanochtend kwam de dokter bij me om me te vertellen dat de EEG-scan ook prima was. Geen epilepsie of andere rare ziekte dus! Ik voelde me vandaag weer helemaal goed. En hij zei dat ik wat hem betreft vandaag al naar huis kon. Ze hadden contact gehad met de man van het bedrijf die in Alesund werkt. Hij zou alles voor de verzekering en mijn vliegticket naar huis regelen. Hij wist niet of hij voor vandaag nog een ticket kon regelen, maar anders zou het morgen worden. Dat hoor ik nog. Alle rare snoertjes en het kastje zijn in ieder geval verwijdert. De naalden zitten er nog wel, maar ik ben allang blij dat ik nu wat meer bewegingsvrijheid heb.
Uiteindelijk heb ik de hele dag niks gehoord van die man. Blijkbaar moet ik dus nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Ik baal er echt ontzettend van, want ik verveel me dood hier. Omdat ik niks te doen heb, ga ik over van alles en nog wat nadenken. Onder andere wat nou de reden kan zijn dat ik telkens flauw viel. Alle tests zijn goed, dus met mijn lichaam is verder alles in orde. Uiteindelijk is er een mogelijke oorzaak die maar in mijn gedachten blijft rondspoken en die ik misschien wel met de dokter in Nederland wil bespreken. Namelijk dat ik mijn ademhaling niet meer goed kan regelen. Als ik lig gaat het prima, als ik dingen doe merk ik dat ik anders ga ademhalen en dat ik heel bewust moet letten op hoe ik ademhaal. Vooral als ik met mensen aan het praten ben heb ik het erg moeilijk. 1 zin gaat prima, maar als ik meerdere zinnen achter elkaar zeg, merk ik dat ik kortademig word en word het weer licht in mijn hoofd. Ik moet dan echt even stoppen met praten en weer ‘rustig worden’. Ik heb echt het gevoel dat als ik dan door zou blijven praten dat ik weer flauw ga vallen. Alsof mijn lichaam niet goed meer weet hoe het ademen en praten moet combineren. De laatste 4 keer dat ik flauwviel, was terwijl ik met iemand aan het praten was. Ik heb echt zo’n gevoel dat hier ergens de connectie tot het flauwvallen moet zitten. Misschien dat ik met ademhalingsoefeningen ofzo mijn lichaam weer kan leren hoe het moet ademen en praten tegelijk.
18 juni 2014
Ziekenhuis, dag 5.Alle rare snoertjes waren van mijn lichaam af, dus ik had verwacht dat ik wel goed kon slapen vannacht. Maar nee, ik had zoveel adrenaline in mijn lijf, vandaag zou ik naar huis gaan! Gisteren had ik niks meer gehoord van die man, dus ik was er wel van uit gegaan dat het gisteren niet meer ging gebeuren. Om 7 uur was ik al klaar wakker. Ik bleef een half uur naar de klok staren, want om half 8 zou mama bellen om te vragen of ik al iets wist, maar ik kon haar nog niks vertellen. Vervolgens was ik weer op de klok gefocust, om half 9 komt normaal het ontbijt. Kwart voor 9 nog geen eten. 5 voor 9 kwam de zuster dan EINDELIJK ontbijt brengen. Ze vroeg: “Als je vanavond nog hier bent, wil je dan vis of vlees bij je avondeten?” Ik keek haar verast aan en zei: “Doe maar vlees.” Ik ging er vanuit dat ik elk moment opgehaald kon worden. Maar blijkbaar hadden ze dus nog niks gehoord over mijn vlucht, want de zuster zei gisteren dat ze het me meteen zou zeggen als ze iets wist. Vervolgens maar weer focussen op de klok. Kwart over 9, half 10, zal ik me alvast om gaan kleden voor als ik straks snel weg moet? Nee, nog maar even wachten. Kwart voor 10, 10 uur, half 11, 11 uur, pfff het duurt nu wel heel lang. Elke keer als de zuster de kamer inkwam keek ik haar hoopvol aan, maar steeds ging ze weer weg zonder iets te zeggen. Kwart over 11 kwam ineens een Nederlandse dokter binnen. Ik had haar gisteren al ontmoet. Ze werkt op een andere afdeling, maar ze hadden haar toen naar mij toegestuurd om te vragen of ik alles goed had begrepen wat ze gisteren uitlegden. Vandaag kwam ze om te zeggen dat ze alle informatie voor het ziekenhuis in Nederland in het Nederlands voor me gaat uittypen en ook voor mij zodat ik weet wat er allemaal voor tests zijn gedaan. Ze eindigde haar verhaal ermee dat ze er allemaal vanuit gingen dat ik vandaag naar Nederland zou vliegen, maar dat ze nog niks gehoord hadden van de man die alles voor me zou regelen. 5 minuten later belde papa om te vragen of ik al gehoord had wanneer hij me op kan halen op Schiphol. “Nee nog steeds niets gehoord”. Hij vertelde me dat er vandaag 2 vluchten naar Nederland gaan. 1 rechtstreeks vanuit Alesund en 1 via Oslo. Ze vertrekken om 15 uur en 17 uur. Het is nu 11 uur, dus het zou nog kunnen. Kwart over 11, half 12, 12 uur lunchtijd. De zuster meldde dat ze nog steeds niks had gehoord, maar ze zou proberen om de man te bellen. Half 1, 1 uur, half 2, de vlucht van 3 uur begint nu wel krap te worden, maar het zou nog kunnen. Misschien is het vliegveld wel heel dichtbij, ik heb geen idee. Zal ik me nu dan alvast omkleden? Nee nog maar niet, misschien heb ik toch de vlucht van 5 uur. Kwart voor 2, er komt een onbekende zuster binnen: “Mevrouw Janssen?” Ik spring bijna uit bed van blijdschap. “Ik kom nog een keer uw bloed prikken.” Teleurgesteld laat ik me weer in bed zakken. 2 uur, oké die vlucht van 3 uur zit er niet meer in. Wat stom dat die man nog niks heeft laten horen. Hoe moeilijk is het om even een berichtje te doen? Zou ik dan nog een nacht moeten blijven? Dat wil ik echt niet hoor! Ik ben hier al 5 dagen, alles wat ik hier kan doen is naar de klok kijken en zien hoe ontzettend langzaam de minuten voorbij gaan. Zou ik dan echt ALWEER gedumpt zijn in een vreemd land, in een vreemd ziekenhuis, helemaal alleen en zonder geld? Hoe moet ik naar huis komen? Ik kan zelf mijn ticket niet boeken vanuit hier. Papa zei dat er nog tickets waren voor vandaag, dus waarom boekt die idiote kerel van het bedrijf niet gewoon een ticket en komt hij me ophalen. Lui varken dat hij is! Hoe moeilijk is het om dat even te doen, verdomme?! 10 over 2, laat ik maar even naar buiten gaan op het balkon om een frisse neus te halen. Ik word knettergek hier. Ik dacht dat ik rust moest houden en stress moest vermijden?! Hoe kan ik rust houden op deze manier? Kwart over 2, maar snel weer naar binnen, misschien heeft de zuster in de tussentijd wat gehoord. Half 3, zal ik de zuster bellen om te vragen of ze al iets gehoord heeft? Nee, anders zou ze het wel komen zeggen. 10 over half 3, mama belt weer. “Heb je al iets gehoord?” Nee, nog steeds niet. Ik begon de moed nu echt te verliezen. Het vooruitzicht om nog een nacht hier te blijven, stond me echt niet aan. Ik wil gewoon naar huis. Kwart voor 3, de zuster komt binnen om mijn bed te verschonen. Ik vroeg haar of ze al iets gehoord had. Ze vertelde me dat ze steeds contact had met het hoofdkantoor in Miami en dat het tijdsverschil heel groot is. Daarom duurt het waarschijnlijk zo lang voordat we iets horen. Ze was heel aardig en als ik iets nodig had moest ik het tegen haar zeggen. Toen ze weg was, ging ik weer in de stoel bij het raam zitten. De hoop dat ik vandaag nog naar huis zou gaan was weg. Om 17 uur zou de laatste vlucht naar Nederland vertrekken, zonder mij. Ik kon mijn tranen nauwelijks bedwingen. 5 minuten later kwam er ineens een andere zuster binnen met een vreemde man. “Mevrouw Janssen, uw taxi is hier.” Ik keek haar verbijstert aan. Taxi? Nu? Maar de zuster vertelde net dat ze niks gehoord had. De zuster zag mijn verwarring en heeft met de andere zuster gesproken. Blijkbaar had die man van het bedrijf dus toch een ticket naar huis geregeld, maar had niks doorgegeven aan het ziekenhuis. Ik raakte een beetje in paniek, ik moest me nog omkleden, ik had mijn pyjama nog aan, ik moest mijn koffers nog inpakken, ik had die naalden nog in mijn handen. Ook de zusters waren in rep en roer, ze moesten alle papieren nog regelen die ik aan mijn huisarts in Nederland moest geven. Ik heb me in 30 seconden omgekleed en heb zo snel mogelijk alles in mijn koffers gepropt. Daarbij duwde ik met mijn opgezwollen hand heel hard de koffer dicht en het leek net of er iets knapte in mijn hand. Het deed ontzettend zeer! Maar nu even de pijn opzij zetten, dat zie ik later wel, nu eerst naar huis! De Nederlandse arts kwam naar me toe met alle papieren. Ze zei dat ze geen tijd had om alle foto’s van mijn hoofd uit te printen, maar ze had wel alle uitslagen in een verslag verwerkt. Ze had haar email-adres in de brief gezet en als de dokter toch nog vragen had of de foto’s wilde hebben, kon ze haar altijd mailen. Ook als ik zelf nog vragen had of als er iets is, kon ik altijd contact met haar opnemen. Ze gaf me ook een aantal tabletten. Ze vertelde dat het nogal verouderde epilepsie tabletten waren en als bijwerking tasten ze je lever aan. Ik vond het echt heel raar dat ze me de tabletten gaf, want er was geconcludeerd dat ik geen epilepsie had. Ik heb voor de vlucht, maar wel een tablet genomen, zodat ik zeker wist dat ik niet flauw zou vallen voordat ik in het vliegtuig zou zitten. Als ik er eenmaal in zit, maakt het me niet meer uit wat er gebeurd. Als ik maar terug naar Nederland zou komen. Ik heb besloten dat ik verder de tabletten niet ga slikken. Ik ga eerst wel even langs mijn huisarts om te vragen wat zij ervan vind. Ik hou sowieso niet van tabletten slikken. Met een aspirientje heb ik al moeite, die slik ik alleen als ik de pijn echt niet meer kan verdragen. Laat staan dat ik maar zo tabletten ga slikken voor een ziekte die ik niet heb en die ook nog je lever aantasten.
Tijdens het gesprek met de arts werden snel de naalden uit mijn handen ‘gerukt’, echt een naar gevoel. De ene hand ging zo snel dat het bloed er even uitspoot. Maar niks kon de pret nog drukken. IK GA NAAR NEDERLAND!! Daarna kon ik eindelijk gaan. De taxichauffeur hielp me met mijn koffers. Mijn ene hand kon ik nauwelijks meer bewegen. Stomme ik, waarom deed ik dat nou zo onvoorzichtig met die koffer! De rit naar het vliegveld duurde ongeveer een half uur. Het was maar een klein vliegveld, dus je hoefde gelukkig niet ver van tevoren in te checken. Toen ik later richting mijn vliegtuig liep schoot het even door mijn hoofd dat ik hier op hetzelfde vliegveld, ongeveer een week geleden, uit het vliegtuig stapte om na mijn eerste ziekenhuisbezoek weer naar mijn schip te gaan. Nu ben ik weer op hetzelfde vliegveld, maar deze keer om naar huis te gaan. Wat een drama is het toch allemaal geweest. Niet alleen de ziekenhuisbezoeken, maar eigenlijk mijn hele tijd op het schip was verschrikkelijk. Wat fijn om nu weer terug te gaan naar mensen die aardig tegen me zijn, waar ik gewoon mee kan praten en lachen, en waar ik me fijn voel!
20 juni 2014
Ik ben nu weer 2 daagjes thuis. Het gaat eigenlijk best goed. Maandag heb ik een afspraak bij mijn eigen huisarts om te overleggen wat er nu verder gaat gebeuren. Van mijn hoofd heb ik nauwelijks last meer en ik ben ook niet duizelig meer. Mijn ene hand en pols zijn nog steeds erg dik en pijnlijk. Nu het verband eraf is en de naalden eruit zijn kan ik pas zien dat mijn pols en hand ook helemaal blauw zijn. Ik denk dat ik er tijdens 1 van mijn vallen op gevallen ben of dat iemand misschien aan mijn pols heeft getrokken om me te verslepen. Hij lijkt zwaar gekneusd te zijn. Verder heb ik nog steeds last van mijn ademhaling tijdens het praten, dus ik ben benieuwd wat de dokter daar maandag op te zeggen heeft en of er iets aan te doen is. Maar ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik weer thuis ben, er valt daardoor een hele last van mijn schouders. Ik hoop dat ik daardoor sneller herstel. Het bedrijf waarvoor ik werk heeft al wel contact opgenomen. Ze willen graag op de hoogte blijven van mijn herstel. Ze willen me natuurlijk zo snel mogelijk weer terug naar het schip sturen. Maar eerlijk gezegd ben ik er nog niet over uit of ik überhaupt nog wel terug wil.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
