Mijn eerste dagen aan boord

Nou daar gaan we dan weer! Terug naar het schip. Deze keer niet in de spa, maar in de winkels. Niet meer Holland America Lijn, maar Royal Caribbean. Het schip waar ik naar toe ga, heet de Legend of the Seas. De landen waar ik heen ga, ben ik grotendeels, de vorige keer ook al geweest. De eerste 4 maanden van mijn contract ga ik naar Denemarken, Rusland, Zweden, Finland, Estland, Litouwen, Letland, Duitsland en…. Noorwegen. Ik heb het tegen de meeste mensen al 1000 keer gezegd, maar Noorwegen vind ik echt verschrikkelijk. Als er 1 land is waar ik echt nooit meer heen hoef is het Noorwegen. Oke, ik geef toe, het varen door de Fjorden is echt prachtig. Maar de plekken die je bezoekt zijn gewoonweg stom. Je mag blij zijn als er 6 huizen, 4 souvenirwinkels (die alle 4 hetzelfde verkopen) en een restaurantje zijn. En daar moet je dan je hele vrije dag spenderen… Voor oudere mensen misschien ideaal, maar als je jong bent wil je graag dingen ondernemen. Ook even skypen of facebooken zit er daar niet in, want doordat je midden tussen de Fjorden zit, heb je geen bereik. Maar ik zal ophouden over Noorwegen. Want de laatste 2 maanden van mijn contract heb ik nog een paar plekken in het vooruitzicht waar ik nog niet ben geweest. Dan gaan we namelijk via het Verenigd Koninkrijk en IJsland naar Canada. Vooral naar IJsland kijk ik erg uit, daar wil ik altijd al graag een keer heen. Hopelijk krijg ik daar de kans om van boord te gaan.

9 mei 2014
Vandaag hebben mijn ouders mij naar het vliegveld van Eindhoven gebracht. Van daaruit ben ik in iets meer dan een uur naar Kopenhagen in Denemarken gevlogen. Tegen het vliegen zag ik erg op. De buis achter mijn oor is namelijk erg smal en daardoor krijg ik tijdens het vliegen altijd ontzettende last van mijn oren. Met opstijgen had ik gelukkig nergens last van. Maar helaas, te vroeg gejuicht, bij het dalen ging het toch mis. Die pijn is echt afschuwelijk, alsof iemand met een naald in je oren prikt en niks wat je er tegen kunt doen om het te stoppen. Terwijl ik dit typ (inmiddels al uren later) heb ik nog steeds een dof gevoel in mijn oren. Alsof je watjes in je oren hebt en je kunt ook niet zo goed horen. De vorige keer was het de volgende dag over, dus ik hoop dat dat nu ook het geval zal zijn.
Nadat ik mijn koffers weer verzameld had, ben ik op de trein gestapt. Omdat vandaag in Kopenhagen het Eurovisie Songfestival is, waren er geen hotels meer vrij in de stad. Daarom heeft het bedrijf besloten om een hotel te boeken in Malmo in Zweden. Heel logisch… Dus moet ik eerst naar Denemarken vliegen, dan met de trein naar Zweden, daar een nacht overnachten, dan weer met de trein naar Denemarken en dan mijn schip op. Tot nu toe is het allemaal goed verlopen. De treinreis duurde maar een half uurtje. Daarna heb ik een taxi gepakt naar mijn hotel. Op zich best een mooi hotel, maar helaas ben ik er alleen om te slapen. Want morgen gaat het volgende avontuur weer beginnen. Ik ben erg benieuwd hoe mijn nieuwe schipfamilie, collega’s en kamergenootje zullen zijn. En of de regels op deze cruiselijn erg anders zullen zijn. En hoe het schip eruit zal zien. Spannend!
10 mei 2014
Vanmorgen ben ik om 6 uur opgestaan en heb om kwart over 7 de taxi gepakt naar het treinstation. Vervolgens met de trein weer terug naar Kopenhagen. En toen weer met de taxi naar het schip. Daar werd ik samen met de andere nieuwe bemanningsleden opgewacht. We moesten wat papieren invullen en daarna gingen we aan boord. We kregen gelijk een eerste training en daarna moest ik wachten tot ik door mijn buddy werd opgehaald. Een buddy is iemand die jou een beetje onder zijn hoede neemt en je alles uitlegt. Mijn buddy is Sorin, een Roemeense man van een jaar of 35. Zo op het eerste gezicht wel aardig, maar hij ging zo snel het schip door dat ik nu de weg al niet meer weet. Dit schip is een nog erger doolhof dan mijn vorige schip. Mijn cabin (kamer) is helemaal aan de andere kant van het schip dan de crewgebieden zijn, dus waar je kan zitten, eten en wat drinken. En alles ligt overal verspreidt over het schip. Bij de Rotterdam lag alles tenminste in dezelfde gang en op dezelfde verdieping. Hier moet je echt allerlei rare gangetjes door om overal te komen. Aan het eind van de supersnelle toer dumpte Sorin me bij mijn kamer met de mededeling dat ik om 5 uur op het werk moet zijn. Maar ’s middags zou ik eerst nog 3 trainingen hebben. Normaal hoort een buddy je daar heen te brengen, maar Sorin liet me gelijk aan mijn lot over. Gelukkig had ik nog 2 uur voordat de eerste training begon, dus heb ik eerst op mijn gemak mijn koffers uitgepakt. Ik heb trouwens een kamer voor mezelf, dus dat is erg prettig, maar wel een beetje eenzaam nu. De kamer is nog wel aardig groot vergeleken bij mijn vorige kamer, maar wel erg oud en smerig. Maar ik heb wel mijn eigen koelkastje!  Toen ik helemaal geïnstalleerd was ben ik op eigen houtje het schip gaan verkennen. Ik liep elke keer verkeerd, maar gelukkig stond er altijd wel iemand klaar om me te helpen. Inmiddels weet ik de weg naar de eetzaal en de trainingroom al aardig.
Vervolgens heb ik 3 trainingen gehad die allemaal een uur duurden, 1 over hygiëne, 1 over de cruiselijn zelf en 1 over veiligheid. Daarna had ik nog een uur voordat ik op het werk moest verschijnen.
Zo op het eerste gezicht is het team waarin ik werk wel oke. We zijn met 4 meiden en een stuk of 6 jongens. De meesten komen uit het oostblok, Roemenië, Servië, Hongarije en Macedonië. Ze zijn dus wel echte verkopers allemaal. Maar niet als concurrenten. Het is echt een team. De mannen zijn volgens mij bijna allemaal homo, wel erg gezellig! De manager is een vrouw uit Roemenië, volgens mij wel aardig, maar wel recht voor zijn raap. Het werken zelf ging nog niet echt voorspoedig, het was heel rustig. Ik wist ook nog niet echt wat ik moest doen, maar dat gaan ze me als het goed is morgen uitleggen. Dat lange staan valt trouwens wel erg tegen, normaal heb ik daar niet zo’n moeite mee, maar ik had er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat we op zee zitten, dan is het dubbel zo zwaar. Je bent dan namelijk continu onbewust je evenwicht aan het bewaren. Het is nu al 12 uur ’s nachts en ik ben nu net weer goed en wel in mijn kamer na het werk. Ik ben echt kapot, want ik was er vanochtend al om 6 uur uit. De anderen gingen nu nog wat eten en misschien ook nog wat drinken, maar dat trek ik niet. Ik ga lekker naar bed, er is nog genoeg tijd om wat met hen te gaan drinken. Maar morgen zijn we de hele dag op zee, dus dat betekent de hele dag werken. Maar om 8 uur heb ik eerst nog een paar trainingen.
11 mei 2014
Vannacht heb ik bijna niet geslapen. Ik werd elk half uur wakker. Daar baalde ik erg van, want vandaag staat een lange dag op de planning. Vanmorgen ben ik eerst gaan eten. Bij de Rotterdam mochten we van het buffet van de gasten eten, maar hier niet. Het eten is echt heel vies. Het is wel een soort buffet, maar ik heb tot nu toe nog niks gevonden wat ik lust en ik lust normaal eigenlijk alles. Elke maaltijd moet ik moeite doen om in ieder geval een handje vol eten naar binnen te werken.
Om 8 uur begon de eerste training weer, weer over veiligheid. Veiligheid is erg belangrijk op een schip. Als er bijvoorbeeld een ongeluk gebeurd of er breekt brand uit, is er geen brandweer of ambulance die je even kunt bellen. We hebben wel dokters aan boord en sommige bemanningsleden zitten in het brandbestrijdingsteam. Maar het is erg belangrijk dat ieder bemanningslid weet wat hij moet doen in een noodsituatie. We zijn dan namelijk op onszelf aangewezen. Daarom worden er veel trainingen en drills (oefeningen) gehouden, zodat je weet wat je dan moet doen.
Na de training gingen we een rondje door het schip lopen en werd uitleg gegeven over de watervaste deuren etc. Maar het meeste wat in de trainingen wordt vertelt wist ik nog wel van mijn andere schip, bijna al die dingen zijn hetzelfde. Daarna gingen we naar de brug om de kapitein te ontmoeten, beetje apart figuur. Hij komt uit Brazilië. Maar daar heb ik verder toch bijna niks mee te maken. Vervolgens had ik een kwartiertje om even te eten tussen de middag en daarna had ik nog een training van 2 uur. Toen die was afgelopen was het al 16 uur. En toen ik op de werkvloer kwam werd mij verteld dat ik nu 2 uur lang pauze had. Veel heb ik er niet aan gehad, want ik moest nog veel dingen regelen en uitzoeken. De pauzes zijn trouwens wel raar geregeld. Want ik had pauze van 16 uur tot 18 uur. Maar het avondeten word pas om 18 uur geserveerd, dus ik kon niet eten. Ik dacht dat ik daarna nog wel ergens een kwartiertje vrij zou krijgen om te eten, maar dat was niet het geval. Tijdens het werken werd mij nog steeds niks uitgelegd over wat ik moest doen. De collega’s zeggen wel steeds dat ik alles aan hen kan vragen en dat menen ze ook wel. Maar aan de uitleg heb ik niets. Als ik wil weten waar iets is, lopen ze niet mee om het te laten zien, maar beschrijven waar ik het ongeveer kan vinden. Waar ik dus niks aan heb, omdat ik het schip niet ken. Als ik ze vraag hoe ik met mijn laptop op wifi kan, krijg ik als antwoord dat dat heel duur is en dat ik beter in de haven op internet kan gaan. Dat snap ik, maar ik wil gewoon nu op internet. Ik heb nog niet eens contact gehad met mijn familie en vrienden om te zeggen dat ik goed ben aangekomen. Dat zal dus maar moeten wachten en ik heb geen idee wanneer dat dan gaat gebeuren. En steeds zijn er van dat soort dingen. Ik weet niet waar ik schone handdoeken of nieuw toiletpapier voor mijn kamer kan vinden. Ik weet niet hoe ik geld op mijn pasje moet zetten zodat ik een flesje water kan kopen voor op mijn kamer. Ik weet niet waar ik mijn was kan doen. Ik weet niet waar mijn reddingsboot is. Ik moet sieraden verkopen, maar ik heb geen idee wat ik erover moet vertellen. Als een klant iets wil kopen, weet ik niet hoe ik het in de computer moet zetten. Ik word maar een beetje aan mijn lot over gelaten. En vragen heeft geen zin, want ik krijg toch geen antwoord of een antwoord waar ik niks aan heb.
Vandaag moest ik tot 23 uur werken en ik verging inmiddels van de honger. We zijn daarna met het team naar de eetzaal gegaan, waar je nog wat pizza kon eten. Zij bleven daarna nog wat drinken, maar ik was nog steeds ontzettend moe, dus ben ik naar bed gegaan.
12 mei 2014
Vandaag zijn we in Tallinn, Estland. Ik voelde niet echt de behoefte om naar buiten te gaan. Ik ben hier al geweest, het is een mooie stad, maar verder is er niet zoveel te doen. Ik wilde ook het liefst gewoon uitrusten vandaag. Ik hoef vanavond pas om 18 uur te beginnen met werken, tot half 12. Daarna is er een crewparty. Op mijn andere schip keek ik erg uit naar de crewparty, dat was het leukste feest dat er was. Maar nu heb ik er totaal geen zin in. Ik vind dit schip helemaal niet leuk. De mensen zijn niet aardig. Het werk is niet leuk. Ik voel me eenzaam en wil het liefst naar huis. Op mijn andere schip werkten veel Indonesiërs en Filipijnen en die waren allemaal zo aardig. Iedereen was blij en vrolijk, maakte een praatje met je, zegt je gedag. Dat mis ik echt heel erg. Hier werken vooral veel mensen uit het oostblok, die zijn allemaal niet zo vriendelijk. Ze negeren je compleet en kijken je aan van: wat moet jij hier? Niemand maakt een praatje met je, niemand lacht, niemand zegt je gedag. Toen ik vanmorgen even wat aan het drinken was in de kantine en een beetje om me heen aan het kijken was, hoorde ik 2 jongens tegen elkaar zeggen: ‘Wat zit zij nou te kijken?!’ Ik voel me hier totaal niet welkom. Ik probeer er echt het beste van te maken. Ik probeer tegen mezelf te zeggen: op de andere schepen was het de eerste paar dagen ook niet leuk, omdat je niemand kende, dat komt nog wel. Maar als mensen je bij voorbaat al niet willen leren kennen, hoe kan ik dan ooit contact maken met mensen? Mijn collega’s praten vaak alleen Roemeens tegen elkaar, dus daar versta ik niks van.
Toen ik vanmorgen even rondliep bij de eetzaal kwam ik wel Therese tegen. Zij is op dezelfde dag gekomen als mij en met haar kan ik wel goed opschieten. Ze komt uit Zweden en werkt op de entertainment-afdeling. We hebben samen ontbeten en daarna heeft zij me een paar dingen laten zien die ik nog niet wist. Zoals waar je je was moet doen en hoe ik op internet kan komen. Waarschijnlijk gaan we vanavond samen naar de crewparty. Ik hoop dat ik dan vanavond wat meer mensen ontmoet.
Nu zit ik alleen in mijn cabin. Volgens mij ging de rest van mijn afdeling naar buiten. Ik kan niet eens, ookal zou ik graag willen. Want niemand heeft mij vertelt dat ik mijn paspoort moest ophalen op het kantoor en dat kan nu niet meer. En al zou ik naar buiten gaan, dan moet ik in mijn eentje. Want ik heb geen idee waar mijn collega’s zijn. Op de Rotterdam zat je gewoon met de hele afdeling bij elkaar met de kamers, gewoon in 1 gang. Ik heb werkelijk geen idee waar hun kamers zijn, niet bij mij in de buurt in ieder geval en ik weet ook niet hoe ik ze moet bereiken.
’s Avonds zou ik weer om 18 uur moeten beginnen met werken, maar toen ik op het werk kwam was iedereen al bezig. Ik had gisteren extra aan meerdere mensen gevraagd hoe laat ik er moest zijn, want ik hou er niet van om te laat te komen. Maar blijkbaar had de manager iemand gebeld dat we een half uur eerder moesten komen. Degene moest dan iedereen opbellen en doorgeven dat we eerder moesten beginnen, maar niemand heeft mij gebeld. Tijdens het werken werd mij weer niks uitgelegd. Ik kreeg wel een paar papieren die ik in een paar minuten moest lezen, maar zo snel onthoudt je dat niet. We moesten vandaag 6 uur lang werken en we kregen niet eens pauze, niet eens een kwartiertje. Dus weer geen avondeten.
We waren weer om half 12 ’s nachts klaar en toen hebben we maar weer wat pizza gegeten, want dat is zo’n beetje het enige wat je nog kunt krijgen rond die tijd. Ik vind het echt belachelijk. Je moet toch gewoon normaal de kans krijgen om te kunnen eten?! Vervolgens zijn we ons om gaan kleden en zijn we naar de crewparty gegaan, inmiddels had ik daar wel zin in. Ik ben echt toe aan een feestje, even plezier maken en hopelijk wat meer contacten krijgen. De muziek die werd gedraaid was erg leuk, dus ik verwachtte wel een leuk feestje. Helaas viel dit ook ontzettend tegen. Toen ik mijn collega’s vroeg of ze wilden dansen, kreeg ik als antwoord: ‘Wij dansen niet.’ Oke, dan niet. Het enige wat ze deden was de hele avond in de rokersruimte zitten. Een super kleine ruimte, waar je nauwelijks kunt ademen. Ik ben er maar bij gaan zitten, maar er werd weer de hele avond in een taal gesproken die ik niet ken. Na 2 uur had ik het gehad en ben ik weg gegaan. Ik had Therese nog wel even gesproken, maar ik wilde ook niet de hele avond aan haar hangen. Uiteindelijk lag ik om 2 uur in bed, de klok word vannacht een uur vooruit gezet, dus eigenlijk was het al 3 uur. Wat een teleurstelling was deze avond.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik minimaal een maand wil blijven. Dan heb ik de kans om alles en iedereen goed te leren kennen en als het dan nog zo is als nu, dan ga ik naar huis. Want zoals het nu gaat, trek ik dit niet.
13 mei 2014
Vandaag zijn we de hele dag in St. Petersburg, Rusland. Ik heb besloten om vandaag weer binnen te blijven. In St. Petersburg ben ik ook al geweest. De stad is best wel een eind van de haven af, dus dan moet je eerst een eind met de taxi en daar had ik geen zin in. Bovendien heb ik vannacht weer niet goed geslapen. Toen ik naar de boot vertrok was ik net ziek geweest en nog niet helemaal herstelt. Ik voel me nog steeds niet helemaal top. Met al dat gedoe en het slechte slapen erbij, wordt het er ook niet beter op. Dus blijf ik liever nog een dagje aan boord om bij te komen.
De winkels zijn vandaag de hele dag dicht. We varen vanavond pas om 22 uur en meestal zijn de winkels open tot 23 uur, dus dat ene uurtje heeft eigenlijk geen zin. Wel moesten we vanmorgen om 9 uur in het magazijn zijn om voorraden te tellen en op te ruimen. Daarna werd er nieuwe vracht gebracht dat we allemaal moesten installeren. Daar waren we rond half 2 mee klaar en de rest van de dag zijn we dus vrij.
Er is vandaag trouwens een nieuwe jongen op de afdeling gekomen. Ik vond het wel vreemd, want er is niemand weg gegaan, maar het zal wel. Hij komt uit Rusland. En het gekke is dat hij wel meteen wordt geaccepteerd. Ik vraag me sterk af of het nou echt aan mij ligt of dat het komt omdat ik niet uit het oostblok kom, dat iedereen zo afstandelijk tegen me doet. Ik hoorde vandaag namelijk ook weer dat ze vanavond met z’n allen uit eten gaan in een restaurant op het schip. Dat moest je een dag van tevoren reserveren en niemand heeft mij gevraagd of ik ook mee wil.
Ook vroeg ik vandaag tijdens het lunchen of iemand mij nog een paar dingen wilde laten zijn, zoals waar ik schone handdoeken kan halen en waar mijn reddingsboot is. Iedereen bleef stil en uiteindelijk zei het meisje tegenover me dat zij het me wel wilde laten zien. Maar na de lunch was ze ineens snel weg en ik weet ook niet waar haar kamer is.
Ik word er zelf zo moe van. Ik snap er ook echt niks van. Wat doe ik in hemelsnaam verkeerd? Ik heb zelf echt wel het gevoel alsof ik echt probeer om vrienden te maken en om het schip te leren kennen. Maar wat ik ook probeer, het lukt gewoon niet. Ik heb er eigenlijk ook niet eens zin meer in om al die moeite te doen. Ik voel me echt eenzaam. Nu mis ik toch wel echt een kamergenootje, dan kun je die tenminste nog dingen vragen. Maar nu ben ik echt steeds helemaal alleen. Er werkt ook geen 1 Nederlander op het schip en de hele dag Engels met een oostblok-accent proberen te ontcijferen is echt vermoeiend. De helft van de tijd versta ik er niks van. Ik hoop echt dat ik dit nog minimaal een maand kan volhouden. Wat mis ik mijn oude schip de Rotterdam toch ontzettend. Toen ik na de Rotterdam thuis kwam, kon ik niet wachten om weer terug naar het schip te gaan. Wat is Holland America toch een verschil met dit. Ik mis de Filipijnen, de Indonesiërs, mijn vrienden, het eten, mijn kamer, zelfs de karaoke. Het maakt me niks meer uit als ik de hele dag werk en niks verdien, ik had het tenminste naar mijn zin.
De rest van de dag heb ik gebruikt om nog wat dingetjes te regelen. En ik heb 2 films gekeken, Despiceble Me 1 en Spijt! Allebei erg leuke films. Ik ben vandaag al om half 10 gaan slapen. De klok word vandaag een uur terug gezet, dus nog een extra uur slaap.
14 mei 2014
Ik heb vannacht eindelijk weer eens goed geslapen. Alleen bleek dat we nog steeds in St. Petersburg waren, terwijl we ’s nachts eigenlijk naar Helsinki in Finland zouden varen. Blijkbaar had het vannacht erg gestormd op zee en daardoor konden we niet varen, maar zijn we in de haven van St. Petersburg gebleven. Daardoor gaan we helaas vandaag de hele dag varen en slaan we Helsinki over. Dat betekent dus een zeedag en dus de hele dag werken  Gelukkig had ik ’s ochtends 2 trainingen, over harrasment en assault, dat komt er eigenlijk op neer dat je elkaar niet mag pesten, discrimineren, stalken of aanranden. De trainingen waren rond 11 uur afgelopen. Daarna ben ik naar het werk gegaan waar we vandaag de hele dag een Russische Bazaar hebben. Eigenlijk best heel leuk, we verkopen veel matroesjka’s en Russische eieren. Ik heb vandaag ook mijn eerste dure stuk verkocht, een matroesjka die bestaat uit 20 delen van 600 euro. Ik heb ook eindelijk geleerd hoe de kassa werkt. De nieuwe jongen heeft me geholpen, hij heeft al heel veel contracten gedaan, dus hij weet alles al heel goed. Hij heeft me nog meer geleerd in een uur, dan de anderen in 3 dagen. Het is wel weer een zware dag, tussen de middag moesten we even snel in 5 minuten een broodje wegwerken op het kantoor. De eerste echte pauze had ik pas om 18 uur, gelukkig kon ik dus deze keer wel avondeten. Volgens mij is dit de eerste dag dat ik 3 maaltijden heb gegeten, erg prettig! En deze pauze duurt weer 2 uur, dus kan ik mijn voeten weer even rust geven. Ik hoop echt dat ik snel gewend raak aan dat lange staan, want dat valt me echt het meeste tegen van het werk.
Verder voel ik me vandaag al iets beter. Aan de situatie met de collega’s is niet veel verandert, die doen nog hetzelfde. Maar ik denk dat het komt omdat ik het nu een beetje accepteert heb dat het nu eenmaal zo is en dat het waarschijnlijk zo zal blijven. En het komt ook wel omdat de nieuwe jongen tenminste wel aardig is en me dingen heeft uitgelegd. Hij is, denk ik, begin 30 en komt dus uit Rusland, maar praat tenminste Engels waar ik bij ben.
Vanavond waren we rond kwart over 12 klaar met werken. Ik heb nogmaals gevraagd of iemand mij kan laten zien waar mijn reddingsboot is. Morgen is er namelijk een oefening en dan moet je weten waar die is. En heel onverwachts bood Sorin ,mijn buddy, aan om het te laten zien. Weer een last van mijn schouder. Daarna ben ik met die nieuwe jongen, genaamd Andrey en Arhim (die collega uit Macedonië) nog even iets gaan drinken. Ik heb heel gezellig zitten kletsen met Andrey. Arhim praat normaal niet tegen me of alleen op een chagrijnige, arrogante manier, maar we hebben vanavond toch wel 2 hele zinnen in normaal Engels gewisseld, wat een overwinning! :) En 1 van de andere collega’s heeft me ook eindelijk uitgelegd hoe ik met mijn laptop en telefoon op internet kan, nog een overwinning! :)