Weer een zwaar weekje
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
27 Mei 2014 | Estland, Tallinn
20 mei 2014
Vandaag zijn we in Geiranger, Noorwegen. Vanochtend moest ik eerst een paar uurtjes in de winkels werken, omdat we pas tegen de middag in de haven aankomen. Daarna ben ik met Andrey en Zoran naar buiten gegaan. We hebben even rondgelopen, maar Geiranger ligt net als Flam in-the-middle-of-nowhere. Er is echt niks te beleven. We hebben geprobeerd om op wifi te komen, maar dat lukte niet echt. We wilden ergens wat drinken, maar 7 euro voor een kopje koffie vonden we toch te duur. Toen we net op het punt stonden om weer naar het schip terug te keren, kon Zoran ineens via-via gratis kaartjes voor ons regelen voor een bustour van 1,5 uur. Het was echt leuk. We reden helemaal de bergen op naar 2 hele mooie uitkijkpunten waar we even de bus uit konden om foto’s te maken. Echt fijn dat we eindelijk iets konden doen in Noorwegen.
’s Avonds moest ik weer werken. Ik sta nu afwisselend op de promotie-eilanden of in de souvenirshop met Zoran, ligt eraan waar het drukker is. De souvenirshop vind ik veel leuker, dus ik hoop dat ik daar in de toekomst meer mag staan. Ik en Zoran zijn echt een goed team. We vullen elkaar heel goed aan. Hij is een beetje de lolbroek en kan echt super goed met klanten omgaan en klanten adviseren, maar verder is hij heel chaotisch. Ik ben juist meer georganiseerd en netjes. Daarom sta ik dan achter de kassa en zorg ervoor dat de winkel op orde is, terwijl hij mensen helpt die in de winkel hulp nodig hebben en de mensen entertaint. Dat gaat echt goed. En met Zoran samen werken is heel gezellig. We kunnen heel goed met elkaar opschieten. De promotie-eilanden zijn echt niks voor mij. Ik moet dan samen werken met Arhim, Andrey en Evelina. Met Andrey kan ik het ook erg goed vinden, maar met Arhim en Evelina niet echt. Arhim en Evelina tonen gewoon echt geen emotie, dus ik vind het nogal lastig om met hen te communiceren. Het lijkt alsof ze altijd boos zijn, zelfs als ze iets ‘leuks’ of iets ‘grappigs’ vertellen vertrekt er in hun gezicht geen spier. Dus ik vind het altijd lastig in te schatten in wat voor bui ze zijn en of ze iets nou aardig of niet aardig bedoelen. Ook wordt er op de promotie-eilanden elke dag wat anders verkocht en voor iemand die nieuw is, is dat niet handig. Want als ik eindelijk iets over een product weet te vertellen, moeten we alweer wat anders verkopen. En je moet ook echt promoten en flyers uitdelen. En iedereen die me kent weet wel dat ik niet het type ben dat zo op iedereen afstapt en mensen kan overtuigen om dingen te kopen. Zelf vind ik dat irritant als mensen dat bij me doen, dus doe ik het zelf ook niet. Conclusie: Laat me alsjeblieft lekker met Zoran in die souvenirshop staan.
22 mei 2014
Vanmorgen moest ik er al weer vroeg uit, want ik had van 8 uur tot 13 uur weer trainingen. Eerst weer over veiligheid en wat je moet doen als er brand uitbreekt. En wat voor soort brandblusser je moet gebruiken voor welk soort brand. We moesten ook allemaal met een brandblusser en met de brandslang spuiten, dat was best wel leuk. Vooral omdat de instructeur, Carlos, een erg knappe man was. Het was dus niet zo moeilijk om je aandacht erbij te houden.
Daarna volgde een training over wat je moet doen als je iemand vind die buiten westen is en hoe je moet reanimeren. De training werd gegeven door de dokter en dat is echt een aparte man, maar wel heel grappig. En de laatste training werd gegeven door de ergste gay die ik ooit heb gezien. We hebben de hele tijd in een deuk gelegen van het lachen, echt een geweldige vent.
Daarna had ik weer een paar uurtjes vrij. We zijn vandaag in Bergen, Noorwegen. Maar ik denk niet dat ik het schip af ga. Het is namelijk best koud en het regent steeds. Gisteren toen we in Alesund waren, was het ook al zo’n slecht weer, dus ben ik ook binnen gebleven. Ik heb de tijd gedood door het bekijken van de foto’s en filmpjes van de Rotterdam. Wat een geweldige tijd was dat! Vooral die 90 dagen cruise, echt de beste tijd van mijn leven. Met Eline, Laura, Roy, Jerry, Flappie, Mickey, Bram, Matthijs, Hans/Martin, Bart en Thomas. De crewparties, de smokingroomparties, de Indonesiërs met hun gitaar, de Filipijnen met hun karaoke, Paula, de eeuwige conflicten met Liliana, Jenga spelen in de crewbar, de meest geweldige landen ontdekken en nooit weten waar je nou terecht komt. Dat was echt het goede leven. Laura, echt super bedankt voor het maken van al die filmpjes toen. Als ik ze terugkijk voelt het net weer even of ik terug ben op de Rotterdam en ik moet nu nog steeds lachen om sommige rare dingen die op die filmpjes staan. Ik word er echt vrolijk van om dat weer te zien, maar andere kant baal ik ook ontzettend dat die tijd voorbij is.
25 mei 2014
Vandaag is weer een zeedag, dus de hele dag werken. Ineens kwam Arhim tijdens het werk naar me toe om me een preek te geven. Volgens hem ben ik niet vriendelijk en aardig tegen de gasten. Nou toen hij dat zei ontplofte ik bijna. Ik ben waarschijnlijk het meest vriendelijk van hun allemaal. Ik lach tenminste naar gasten, ik zeg ze gedag, ik maak een praatje met ze en probeer ze te helpen waar ik kan. Toen ik dat tegen hem zei, begon hij er ineens over dat ik niks over de horloges die ik moest verkopen tegen de gasten zei. Nee duh, ik weet er toch ook niks over te vertellen. Ik vraag duizend keer of iemand het me uit wil leggen, maar niemand wil het uitleggen. Vervolgens zei hij dat ik moest stoppen met me te gedragen als iemand die nieuw is en die niks weet omdat ik al in mijn 3e week zit. Daarna heeft hij me over 1 merk van de 12 iets uitgelegd. Ik ben zo boos, ik kan er wel om janken. Om me zo aan te vallen op die manier. Terwijl iedereen die me kent weet dat ik altijd vrolijk en vriendelijk ben tegen mensen. Ik loop echt mijn benen uit mijn kont de hele avond, terwijl de rest een beetje relaxed in hun eigen winkels zitten te hangen en ik probeer alle collega’s te helpen waar ik kan. Maar nog zitten ze alleen maar te zeuren. Wat een rot schip is dit toch. Het liefst pak ik meteen mijn spullen en ga ik de volgende haven naar huis.
Mijn roommate is trouwens overgeplaatst naar een andere kamer, dus ik ben weer alleen in mijn cabin. Dat vind ik best jammer, want ze is heel aardig. Hopelijk is de volgende roommate (als ik die krijg) net zo aardig als haar.
26 mei 2014
Vandaag zijn we in Stockholm, Zweden. Vanochtend moesten we eerst weer van 9 uur tot 13 uur in het magazijn werken. Daarna hebben we met het team wat gegeten op het schip. En toen ben ik even naar buiten geweest met Tamara, Evelina en Zoran. Evelina komt zelf uit Zweden en ze wilde ons graag de stad laten zien. We konden als bemanning zijnde gratis met de hop-on hop-off bus, die rijdt langs alle bezienswaardigheden van de stad. Evelina liet ons ergens uitstappen en ging toen in een razend tempo de stad door lopen, we konden haar nauwelijks bijhouden. Laat staan dat we ondertussen iets van de stad konden zien, want we moesten er telkens goed op letten dat we haar niet kwijt raakten. Het was echt niet leuk. Op een gegeven moment kwamen we bij een winkelcentrum en als we dan een winkel inliepen werd ze bijna boos, want ze wilde verder. Toen we haar vroegen of ze misschien iets langzamer kon lopen, zei ze: “Nee. Jullie zijn nu in MIJN land, dus jullie moeten je aan MIJ aanpassen.” Uiteindelijk heb ik niks van de stad gezien. Ik heb alleen maar achter haar aan gerend de hele tijd. Dus echt een relaxte vrije tijd heb ik ook niet gehad. Daarna hebben we een taxi naar het schip gepakt en moesten we bijna gelijk al aan het werk. Pff… dit wordt een zware avond, vanochtend vroeg eruit, vanmiddag zo’n work-out en dan vanavond weer werken van 17 uur tot een uur of 24 uur.
Tijdens het werk was Valentina ziek. Zij staat normaal in de parfum-shop. Dus ik moest haar vervangen. Ik wist natuurlijk weer helemaal niks van de producten die zij verkoopt, dus ik hoopte van harte dat ik tenminste 1 ding zou verkopen. Uiteindelijk had ik aan het eind van de avond voor 626 dollar aan producten verkocht. Mijn target voor die avond was eigenlijk 1000 dollar, maar ik was allang blij met 626 dollar. Mijn collega’s zeiden zelfs tegen me dat ze vonden dat ik het erg goed gedaan had. Eindelijk een aardig woordje van ze. Mijn avond kon niet meer stuk.
27 mei 2014
Vandaag is tot nu toe de zwaarste dag. Vannacht ging de klok weer een uur vooruit, dus ik kon maar 6 uurtjes slapen. We zijn nu in Tallinn, Estland. Maar we moesten weer in het magazijn werken. Normaal zijn we dan ’s middags nog wel een paar uurtjes vrij, maar vandaag moesten we de hele dag door. We kregen alleen even pauze om te eten. En daarna moeten we weer in de winkels werken tot 24 uur. Mijn ogen vallen nu al bijna dicht en vanavond gaat de klok nog een uur vooruit, dus dat wordt weer een kort nachtje.
Er is trouwens vandaag een meisje van de spa ontslagen. Het was nogal een drama. Afgelopen avond was het spa-team in de crewbar, omdat er iemand jarig was. 1 van de meiden had last van haar voeten en heeft toen haar schoenen uitgetrokken. Vervolgens is ze in glas gaan staan en had ze 3 hechtingen nodig om het dicht te maken. Bij elk ongeval dat er gebeurd moet je gelijk blazen om te zien of je over de alocohol-limiet zit. Zij blies 1.6, terwijl de toegestane hoeveelheid 0.4 is. Daarbij is het verboden om op het schip op blote voeten te lopen of schoenen met open tenen te dragen. Dus hebben ze haar ontslagen.
Vandaag zijn we in Geiranger, Noorwegen. Vanochtend moest ik eerst een paar uurtjes in de winkels werken, omdat we pas tegen de middag in de haven aankomen. Daarna ben ik met Andrey en Zoran naar buiten gegaan. We hebben even rondgelopen, maar Geiranger ligt net als Flam in-the-middle-of-nowhere. Er is echt niks te beleven. We hebben geprobeerd om op wifi te komen, maar dat lukte niet echt. We wilden ergens wat drinken, maar 7 euro voor een kopje koffie vonden we toch te duur. Toen we net op het punt stonden om weer naar het schip terug te keren, kon Zoran ineens via-via gratis kaartjes voor ons regelen voor een bustour van 1,5 uur. Het was echt leuk. We reden helemaal de bergen op naar 2 hele mooie uitkijkpunten waar we even de bus uit konden om foto’s te maken. Echt fijn dat we eindelijk iets konden doen in Noorwegen.
’s Avonds moest ik weer werken. Ik sta nu afwisselend op de promotie-eilanden of in de souvenirshop met Zoran, ligt eraan waar het drukker is. De souvenirshop vind ik veel leuker, dus ik hoop dat ik daar in de toekomst meer mag staan. Ik en Zoran zijn echt een goed team. We vullen elkaar heel goed aan. Hij is een beetje de lolbroek en kan echt super goed met klanten omgaan en klanten adviseren, maar verder is hij heel chaotisch. Ik ben juist meer georganiseerd en netjes. Daarom sta ik dan achter de kassa en zorg ervoor dat de winkel op orde is, terwijl hij mensen helpt die in de winkel hulp nodig hebben en de mensen entertaint. Dat gaat echt goed. En met Zoran samen werken is heel gezellig. We kunnen heel goed met elkaar opschieten. De promotie-eilanden zijn echt niks voor mij. Ik moet dan samen werken met Arhim, Andrey en Evelina. Met Andrey kan ik het ook erg goed vinden, maar met Arhim en Evelina niet echt. Arhim en Evelina tonen gewoon echt geen emotie, dus ik vind het nogal lastig om met hen te communiceren. Het lijkt alsof ze altijd boos zijn, zelfs als ze iets ‘leuks’ of iets ‘grappigs’ vertellen vertrekt er in hun gezicht geen spier. Dus ik vind het altijd lastig in te schatten in wat voor bui ze zijn en of ze iets nou aardig of niet aardig bedoelen. Ook wordt er op de promotie-eilanden elke dag wat anders verkocht en voor iemand die nieuw is, is dat niet handig. Want als ik eindelijk iets over een product weet te vertellen, moeten we alweer wat anders verkopen. En je moet ook echt promoten en flyers uitdelen. En iedereen die me kent weet wel dat ik niet het type ben dat zo op iedereen afstapt en mensen kan overtuigen om dingen te kopen. Zelf vind ik dat irritant als mensen dat bij me doen, dus doe ik het zelf ook niet. Conclusie: Laat me alsjeblieft lekker met Zoran in die souvenirshop staan.
22 mei 2014
Vanmorgen moest ik er al weer vroeg uit, want ik had van 8 uur tot 13 uur weer trainingen. Eerst weer over veiligheid en wat je moet doen als er brand uitbreekt. En wat voor soort brandblusser je moet gebruiken voor welk soort brand. We moesten ook allemaal met een brandblusser en met de brandslang spuiten, dat was best wel leuk. Vooral omdat de instructeur, Carlos, een erg knappe man was. Het was dus niet zo moeilijk om je aandacht erbij te houden.
Daarna volgde een training over wat je moet doen als je iemand vind die buiten westen is en hoe je moet reanimeren. De training werd gegeven door de dokter en dat is echt een aparte man, maar wel heel grappig. En de laatste training werd gegeven door de ergste gay die ik ooit heb gezien. We hebben de hele tijd in een deuk gelegen van het lachen, echt een geweldige vent.
Daarna had ik weer een paar uurtjes vrij. We zijn vandaag in Bergen, Noorwegen. Maar ik denk niet dat ik het schip af ga. Het is namelijk best koud en het regent steeds. Gisteren toen we in Alesund waren, was het ook al zo’n slecht weer, dus ben ik ook binnen gebleven. Ik heb de tijd gedood door het bekijken van de foto’s en filmpjes van de Rotterdam. Wat een geweldige tijd was dat! Vooral die 90 dagen cruise, echt de beste tijd van mijn leven. Met Eline, Laura, Roy, Jerry, Flappie, Mickey, Bram, Matthijs, Hans/Martin, Bart en Thomas. De crewparties, de smokingroomparties, de Indonesiërs met hun gitaar, de Filipijnen met hun karaoke, Paula, de eeuwige conflicten met Liliana, Jenga spelen in de crewbar, de meest geweldige landen ontdekken en nooit weten waar je nou terecht komt. Dat was echt het goede leven. Laura, echt super bedankt voor het maken van al die filmpjes toen. Als ik ze terugkijk voelt het net weer even of ik terug ben op de Rotterdam en ik moet nu nog steeds lachen om sommige rare dingen die op die filmpjes staan. Ik word er echt vrolijk van om dat weer te zien, maar andere kant baal ik ook ontzettend dat die tijd voorbij is.
25 mei 2014
Vandaag is weer een zeedag, dus de hele dag werken. Ineens kwam Arhim tijdens het werk naar me toe om me een preek te geven. Volgens hem ben ik niet vriendelijk en aardig tegen de gasten. Nou toen hij dat zei ontplofte ik bijna. Ik ben waarschijnlijk het meest vriendelijk van hun allemaal. Ik lach tenminste naar gasten, ik zeg ze gedag, ik maak een praatje met ze en probeer ze te helpen waar ik kan. Toen ik dat tegen hem zei, begon hij er ineens over dat ik niks over de horloges die ik moest verkopen tegen de gasten zei. Nee duh, ik weet er toch ook niks over te vertellen. Ik vraag duizend keer of iemand het me uit wil leggen, maar niemand wil het uitleggen. Vervolgens zei hij dat ik moest stoppen met me te gedragen als iemand die nieuw is en die niks weet omdat ik al in mijn 3e week zit. Daarna heeft hij me over 1 merk van de 12 iets uitgelegd. Ik ben zo boos, ik kan er wel om janken. Om me zo aan te vallen op die manier. Terwijl iedereen die me kent weet dat ik altijd vrolijk en vriendelijk ben tegen mensen. Ik loop echt mijn benen uit mijn kont de hele avond, terwijl de rest een beetje relaxed in hun eigen winkels zitten te hangen en ik probeer alle collega’s te helpen waar ik kan. Maar nog zitten ze alleen maar te zeuren. Wat een rot schip is dit toch. Het liefst pak ik meteen mijn spullen en ga ik de volgende haven naar huis.
Mijn roommate is trouwens overgeplaatst naar een andere kamer, dus ik ben weer alleen in mijn cabin. Dat vind ik best jammer, want ze is heel aardig. Hopelijk is de volgende roommate (als ik die krijg) net zo aardig als haar.
26 mei 2014
Vandaag zijn we in Stockholm, Zweden. Vanochtend moesten we eerst weer van 9 uur tot 13 uur in het magazijn werken. Daarna hebben we met het team wat gegeten op het schip. En toen ben ik even naar buiten geweest met Tamara, Evelina en Zoran. Evelina komt zelf uit Zweden en ze wilde ons graag de stad laten zien. We konden als bemanning zijnde gratis met de hop-on hop-off bus, die rijdt langs alle bezienswaardigheden van de stad. Evelina liet ons ergens uitstappen en ging toen in een razend tempo de stad door lopen, we konden haar nauwelijks bijhouden. Laat staan dat we ondertussen iets van de stad konden zien, want we moesten er telkens goed op letten dat we haar niet kwijt raakten. Het was echt niet leuk. Op een gegeven moment kwamen we bij een winkelcentrum en als we dan een winkel inliepen werd ze bijna boos, want ze wilde verder. Toen we haar vroegen of ze misschien iets langzamer kon lopen, zei ze: “Nee. Jullie zijn nu in MIJN land, dus jullie moeten je aan MIJ aanpassen.” Uiteindelijk heb ik niks van de stad gezien. Ik heb alleen maar achter haar aan gerend de hele tijd. Dus echt een relaxte vrije tijd heb ik ook niet gehad. Daarna hebben we een taxi naar het schip gepakt en moesten we bijna gelijk al aan het werk. Pff… dit wordt een zware avond, vanochtend vroeg eruit, vanmiddag zo’n work-out en dan vanavond weer werken van 17 uur tot een uur of 24 uur.
Tijdens het werk was Valentina ziek. Zij staat normaal in de parfum-shop. Dus ik moest haar vervangen. Ik wist natuurlijk weer helemaal niks van de producten die zij verkoopt, dus ik hoopte van harte dat ik tenminste 1 ding zou verkopen. Uiteindelijk had ik aan het eind van de avond voor 626 dollar aan producten verkocht. Mijn target voor die avond was eigenlijk 1000 dollar, maar ik was allang blij met 626 dollar. Mijn collega’s zeiden zelfs tegen me dat ze vonden dat ik het erg goed gedaan had. Eindelijk een aardig woordje van ze. Mijn avond kon niet meer stuk.
27 mei 2014
Vandaag is tot nu toe de zwaarste dag. Vannacht ging de klok weer een uur vooruit, dus ik kon maar 6 uurtjes slapen. We zijn nu in Tallinn, Estland. Maar we moesten weer in het magazijn werken. Normaal zijn we dan ’s middags nog wel een paar uurtjes vrij, maar vandaag moesten we de hele dag door. We kregen alleen even pauze om te eten. En daarna moeten we weer in de winkels werken tot 24 uur. Mijn ogen vallen nu al bijna dicht en vanavond gaat de klok nog een uur vooruit, dus dat wordt weer een kort nachtje.
Er is trouwens vandaag een meisje van de spa ontslagen. Het was nogal een drama. Afgelopen avond was het spa-team in de crewbar, omdat er iemand jarig was. 1 van de meiden had last van haar voeten en heeft toen haar schoenen uitgetrokken. Vervolgens is ze in glas gaan staan en had ze 3 hechtingen nodig om het dicht te maken. Bij elk ongeval dat er gebeurd moet je gelijk blazen om te zien of je over de alocohol-limiet zit. Zij blies 1.6, terwijl de toegestane hoeveelheid 0.4 is. Daarbij is het verboden om op het schip op blote voeten te lopen of schoenen met open tenen te dragen. Dus hebben ze haar ontslagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
