Mijn ziekenhuis avontuur
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
09 Juni 2014 | Noorwegen, Stavanger
5 juni 2014
Tijdens het eten kwamen er ineens 2 Filipijnse jongens bij me zitten. Ze heten Russel en John. Russel had ik al eens vaker kort even gesproken, maar John kende ik nog niet. Ik heb echt een ontzettend leuk gesprek met ze gehad. Ze waren de hele tijd aan het klooien en grapjes aan het maken. Russel vertelde dat hij op Harvard had gezeten en daarna nog een studie had gevolgd op Stanford. Hij is een genie, maar hij heeft er toch voor gekozen om in de huishouding op het schip te gaan werken omdat dat zijn grote passie is, hahaha. John vertelde dat hij eerst gestudeerd had op de universiteit in de Filipijnen en daarna een studie heeft gevolgd in Vietnam. Hij heeft daar een grote villa gekocht met heel veel land. Maar om aan de drukte te ontsnappen is hij schilder geworden op het schip, dan komt hij helemaal tot rust, haha. Wat een fantasie, haha! Ik heb echt ontzettend gelachen, zo’n leuk gesprek heb ik hier op het schip nog met niemand gehad. Natuurlijk werd er weer opgemerkt dat ik zo’n rechte neus heb en werd mij de vraag gesteld of mijn ogen echt zijn (daarmee bedoelen ze de blauwe kleur van mijn ogen). In de Filipijnen hebben ze allemaal een platte neus, donkere ogen en een donkere huid. Een blanke huid, rechte neus en blauwe ogen vinden ze daarom heel interessant. Ze vroegen ook of ik wel eens naar de crewbar ging, maar ik heb ze vertelt dat ik dat niet zo’n succes vond. Ze vertelden mij dat de Filipijnen altijd ergens anders feesten, namelijk op het benedendek waar ook hun cabins zijn. Ze zeggen dat er zelfs wel eens een band speelt en ze zingen daar karaoke. Ik kon mijn geluk niet op toen ze me vroegen of ik de volgende keer ook wilde komen. Ik heb er nu al zin in. Zou ik dan nu mijn ingang tot het Filipijnse Rijk gevonden hebben?
6 juni 2014
Vandaag heb ik weer een leuk gesprek gehad tijdens de lunch. Deze keer kwam Mohammed uit Marokko bij me zitten. Ik had hem ook al wel eens eerder kort gesproken, maar nu konden we wat langer kletsen. Het was een erg gezellig gesprek. Na afloop kwam Zoran naar me toe om me te waarschuwen voor die jongen, hij schijnt een ontzettende player te zijn. Daar was ik zelf ook al achter gekomen. Bovendien hebben we in Nederland ook Marokkanen, Zoran, dus ik weet wel hoe die zijn. Maar toch erg lief van je dat je me komt waarschuwen.
Mijn dinerpauze had ik om precies dezelfde tijd als gisteren. Ik hoopte van harte dat ik Russel en John weer zou tegenkomen. En ja hoor, toen ik de eetzaal binnen kwam zaten ze er al en werd ik begroet met: “Dit is het favoriete deel van mijn dag, samen eten met Tessa.” Haha. Vandaag wilden ze mij hun meest verschrikkelijke openingszinnen laten horen, we hebben ons doodgelachen. “Ben je niet moe? Je loopt al de hele dag rond door mijn gedachten.” “Wil je weten hoe laat het is? Ik kan het je niet vertellen, want als ik jou zie staat de tijd stil.” “Je bent als een woordenboek voor mij. Je verrijkt mijn leven.” “Wanneer ga je naar huis? Over 5 maanden? Nee hoor, je gaat nooit weg, want je zit voor altijd in mijn hart.” Ow echt waar, wat een figuren die 2! We hebben het ook gehad over de Oostblokkers. Dat ze nooit lachen en zelfs als ze een grapje maken weet je niet of het grappig bedoelt is, omdat hun gezicht niet verandert. Ze lijken altijd boos. Ik ben gelukkig dus niet de enige die er zo over denkt. Ze vertelden me dat ze blij zijn dat ik wel vrolijk lach naar mensen. En dat ze vinden dat ik zo aardig ben, omdat ik 1 van de weinigen ben die tegen iedereen “hoi” zegt. Binnenkort, op 12 juni, is het Filipijnse Onafhankelijkheidsdag. Er word dan een feest gegeven en ze hebben mij uitgenodigd om te komen. Het lijkt me echt gezellig. Op mijn vorige schip was de Filipijnse Onafhankelijkheidsdag het grootste crewfeest dat er gegeven werd. Er was in 1 zaal een dj, in een andere zaal een band, in weer een andere zaal karaoke en er was nog een zaal waar je kon eten. Op dit schip zal het vast niet zo groot zijn als toen, omdat hier minder Filipijnen zijn, maar toch lijkt het me erg leuk. Ik kijk er echt naar uit!
7 juni 2014
Vandaag zijn we weer in onze thuishaven in Kopenhagen. Vanochtend kwam er nieuwe vracht die we moesten uitladen, het was echt heel veel. We zijn er zo’n 2 uur mee bezig geweest. Daarna heb ik Skype op mijn telefoon gezet en heb ik even met het thuisfront geskypt. Het internet is hier gratis in terminal, dus ik hoefde er niet op te letten hoe lang ik erop zit.
Toen ik daarna terug in mijn kamer kwam stonden er weer onbekende koffers. Ik had al wel gehoord dat ik waarschijnlijk een nieuw kamergenootje zou krijgen, want er zou een nieuw meisje komen in de spa. Ik heb haar net voor het eerst gesproken. Ze heet Monika en komt uit Polen. Ze vertelde dat ze al 2 maanden op dit schip had gezeten, maar ze was een paar weken naar huis gegaan. Ze had namelijk te horen gekregen dat haar vader een hersentumor had. Ik weet niet hoe het nu met haar vader is, ik vond dat een beetje raar om dat meteen te vragen. Ze is volgens mij best wel druk en lult me nu al de oren van de kop. Ze komt best chaotisch over, maar ze lijkt me wel heel aardig.
8 juni 2014
Nou wat er vandaag toch weer is gebeurd! Wat een drama! We waren bezig met alles klaarzetten voor het werk, het is vandaag een zeedag, dus een lange dag werken. Zoals ik al eens eerder heb vermeld hebben we 2 promotie-eilanden. Je gaat de promotie-eilanden binnen door een soort luikje op te tillen waar je dan onderdoor loopt en je aan de andere kant van de balie komt. Toen ik onder het luikje doorliep begon een gast tegen me te praten. Ik draaide me om en ik denk dat ik toen per ongeluk het luik losliet waardoor die keihard met de punt op mijn hoofd viel. Het deed best pijn, maar ik ging ervan uit dat het vanzelf zo wel over zou gaan. Ik ben Zoran gaan helpen en heb nog wat andere dingen gedaan. Ondertussen werd de hoofdpijn erger en begon ik me steeds lichter in mijn hoofd te voelen. Ik ben niet zo’n zeurpiet met dat soort dingen, dus ik deed net of er niks aan de hand was. Arhim vroeg me of ik even voor hem in het andere promotie-eiland wilde gaan staan, want hij moest even weg. Ik begon het nu echt moeilijk te krijgen. Ik kon me niet meer goed focussen en voelde mijn hartslag ineens omhoog schieten. Ook begon ik het moeilijk te krijgen met ademen. Voor ik het wist ging ik knock-out. Het leek wel een herhaling van mijn vorige schip, waar ik ook mijn hoofd keihard had gestoten en vervolgens flauwviel. Ze zeggen dat een ezel zich niet 2 keer aan dezelfde steen stoot, maar blijkbaar ben ik dus nog dommer als een ezel ;) Ik had het flauwvallen dus al eerder meegemaakt en net als de vorige keer kon ik alles horen wat er gezegd werd. Ik kon me alleen niet bewegen en niet reageren. Ik hoorde Arhim tegen Evelina zeggen dat ze water in mijn gezicht moest gooien. Ik dacht: “Alsjeblieft niet! Als ik dat water in mijn neus of ogen krijg ben ik zwaar de lul.” Maar gelukkig werd dat niet gedaan. Natuurlijk was er grote chaos en niemand wist wat hij moest doen. Een paar seconden later hoorde ik het schipalarm afgaan met de mededeling: “Alpha, alpha, alpha, centrum shops deck 5”. Wat betekent dat er een medisch spoedgeval is en dat het medische team te hulp moet komen. Binnen een paar minuten was ik omringt door het medische team. Mijn bloeddruk werd gemeten, er werd bloed geprikt, een infuus aangelegd, ik werd op een branchard gelegd en naar het ziekenhuis aan boord gereden. Ondertussen kon ik mijn ogen alweer bewegen en mijn stem begon ook een beetje terug te komen. In het ziekenhuis heb ik ze uitgelegd dat ik mijn hoofd had gestoten en hebben ze een paar testen gedaan. De bloeduitslagen waren goed. Alleen bleek mijn ene pupil ineens groter te zijn als de andere en reageerde hij ook niet goed op licht. Bovendien had ik tijdens het flauwvallen iets geschokt met mijn armen en benen, wat eigenlijk niet veel te betekenen had, maar volgens de dokters was het een soort aanval. Door de “aanval” en door mijn pupil wilden ze er zeker van zijn dat ik geen bloeding in mijn hersenen had. Omdat we aan boord niet de faciliteiten hebben om een CT-scan te maken werd er een helikopter gebeld om me op te komen halen. We zaten immers op zee, dus we konden niet even ergens aanleggen. Ik vond het zelf nogal overdreven, maar de dokters wilden graag uitsluitsel. Ondertussen kwamen Adnana en Nicolai, mijn manager en assistent-manager, bij me kijken. Adnana is de hele tijd bij me gebleven en stelde me gerust, echt heel aardig van haar. Tamara werd naar mijn cabin gestuurd om een tas voor me in te pakken. Zelfs de vrouw van de kapitein kwam langs. Gisteren had ik haar toevallig voor het eerst ontmoet, echt een schat van een vrouw. Ze vertelde me dat de kapitein zelf graag had willen komen om me een hart onder de riem te steken, maar hij zat in een vergadering. Toen hij hoorde wat er gebeurd was heeft hij gelijk zijn vrouw gebeld om namens hem even bij me langs te gaan, echt heel aardig.
Een uur later werd ik helemaal ingesnoerd op de brancard. Er werd mij verteld dat ik in een soort mandje gehesen zou worden en zou worden opgetakeld door de helikopter. Het is echt zo’n grote operatie, zo’n medisch ‘spoedgeval’ met helikopter. Het halve schip moet geëvacueerd worden naar het achterste deel van het schip. In het geval er iets mis gaat met de helikopter, bijvoorbeeld dat er een windvlaag de helikopter tegen het schip aanblaast. Er was een heel groot team van bemanning op de been, misschien wel meer dan 100 man. Het hele medische team, het evacuatie team, het stretcherteam (dat mijn brancard moet duwen), alle security, de hotel director, alle brandbestrijdingsteams voor als er iets mis zou gaan. Ik schaamde me echt dood, dat al die mensen moesten uitrukken voor mij. Toen ik dat tegen 1 van de zusters zei, zei ze me: “Zo moet je niet denken, we willen er gewoon zeker van zijn dat jou niks mankeert.” Ik werd naar de bovenste verdieping gebracht, waar we de helikopter al aan hoorde komen. De helikopter cirkelde een paar keer rond en toen kwam er iemand aan een touw vanuit de helikopter naar beneden. Hij vroeg of ik kon staan en lopen. Dat kon ik nog wel, al was het wel een beetje wankel. Hij besloot dat ik niet met brancard en al, de lucht in zou worden gehesen. Maar ik werd ingesnoerd in een soort harnas en ik kreeg een koptelefoon op, om mijn oren te beschermen tegen het geluid van de helikopter. De bemanning van het schip vond het helemaal geweldig om dit mee te maken en iedereen was foto’s aan het maken, er was zelfs een filmcamera. Waardoor ik me nog meer ging schamen, haha. Vervolgens moest ik samen met de man naar het touw lopen en werd ik samen met de man vastgemaakt aan het touw. En voor ik het wist werd ik omhoog getakeld naar de helikopter. Ik dacht dat het wel even zou duren voordat ik boven zou zijn en dat ik lekker lang boven het water aan een touwtje zou hangen. Maar binnen 3 seconden was ik al boven en werd ik de helikopter ingetrokken. Ik werd op een soort bed gelegd en ik kon nog net iedereen beneden me naar me zien zwaaien. Van de helikoptervlucht heb ik helaas niet zoveel meegemaakt omdat ik op een bed naar het plafond lag te staren en dus niet uit het raampje kon kijken. Maar eigenlijk was het best wel relaxed, ik viel zelfs bijna in slaap. Na ongeveer 20 minuten landden we op een militair vliegveld in Stavanger, Noorwegen, waar een ambulance me op stond te wachten. De rit naar het ziekenhuis duurde ongeveer een kwartiertje. Eenmaal in het ziekenhuis werden er allerlei tests gedaan, vooral tests om te kijken of al mijn zenuwen nog goed werkten en of ik alles nog kon herinneren. Eerst twijfelde de dokter of ze wel een CT-scan zou doen, omdat er nogal veel straling bij vrij komt en ik nog best jong ben. Maar omdat mijn pupil nog steeds niet goed werkte en ik die ‘aanval’ had gehad, besloot ze om het toch te doen. Zoals ik al dacht, was er geen bloeding in mijn hersenen, maar had ik wel een zware hersenschudding. Omdat ik nog steeds wat wankel op mijn benen stond werd besloten om me een nachtje in het patiëntenhotel te houden, zodat ze me nog een beetje in de gaten konden houden. Ondertussen had ik geen idee hoe ik terug naar de boot zou moeten komen. Morgen zou de boot in Alesund zijn, maar is dat dichtbij? Kan ik met de taxi? Moet ik met het vliegtuig? Wie moet ik bellen? Ik had alleen het telefoonnummer van mijn manager. De mensen in het ziekenhuis waren echt super aardig. 1 van de zusters heeft alles voor me uitgezocht. Ze heeft mijn manager gebeld en vervolgens iemand van het bedrijf die in Stavanger alles regelt voor Royal Caribbean. Ze heeft met die man geregeld dat hij mijn vliegticket naar de boot zou regelen en dat hij het hotel zou bellen als alles geregeld was. Tegen 21 uur had ik alleen nog niks van de man gehoord, dus besloot ik aan de receptie te vragen of ze al wat gehoord had. Maar nee. Ik begon me nu wel een beetje zorgen te maken. Maar een kwartier later werd ik door de receptioniste in mijn kamer gebeld dat de details van mijn vlucht er waren. Gelukkig maar, nu kon ik met een gerust hart gaan slapen en morgen dus weer terug naar het schip.
9 juni 2014
Vannacht heb ik nauwelijks geslapen, het was ontzettend heet in mijn kamer en ik had zoveel adrenaline in mijn lichaam van die dag, dat ik gewoon niet goed in slaap kon komen. Ik had om 8 uur de wekker gezet en heb in het hotel ontbeten. Om half 10 werd ik door de man van het bedrijf opgehaald in het hotel en naar het vliegveld gebracht. Ik moest eerst een uur vliegen naar Oslo, daarna in Oslo een uur wachten en dan nog een uur vliegen naar Alesund. Gelukkig had ik deze vluchten geen last van mijn oren gekregen, want daar was ik wel bang voor. Zou er ook nog eens bij moeten komen. In Alesund werd ik opgewacht door een man van het bedrijf die in Alesund alles regelt en hij heeft me naar het schip gebracht. Ik was het schip nog niet op of iemand van de security kwam al naar me toe om me foto’s te laten zien van de helikopter en hoe ik omhoog werd getakeld. Ik werd opgehaald door iemand die alles regelt voor de bemanning. Ik kon het schip namelijk niet gewoon op, want al mijn schipsidentiteitskaarten waren voor mijn vertrek in beslag genomen. De vrouw die me op kwam halen bracht me gelijk naar de medische afdeling, maar we kregen te horen dat ik beter om 16 uur terug kon komen. Ondertussen werd ik door veel mensen van de bemanning aangesproken, zelfs door mensen die ik niet kende, blijkbaar wist iedereen wat er gebeurd was en ze wilden allemaal weten hoe het nu met me ging. Wel aardig dat iedereen zo meeleeft. De vrouw die me begeleidde heeft nieuwe pasjes voor me geregeld. Toen ik vervolgens op weg was naar mijn kamer, kwam ik Zoran tegen waar ik een dikke knuffel van kreeg. Toen ik bij mijn kamer aankwam hing er een groot plakkaat op de deur van mijn collega’s in de winkel. Er stond in grote letters in het Nederlands: “Welkom terug” en eronder hadden ze allemaal een klein stukje geschreven. Ik kan het niet altijd goed met ze vinden, maar dit vond ik echt super lief van ze! Vandaag zou de meeting voor het werk om 16 uur beginnen en ik had chocolaatjes voor het team gekocht om ze te bedanken voor alle goede zorgen. Dus ben ik voor het werk naar boven gegaan en werd met gejuich onthaalt. De chocolaatjes waren meteen op, haha.
Vervolgens ben ik langs het ziekenhuis gegaan om de papieren af te geven die ik in het ziekenhuis in Stavanger had meegekregen. Ze waren erg blij om me weer te zien. Ik had ook chocolaatjes gehaald voor het medische team, omdat ze me zo goed verzorgd hadden. Ze zeiden dat die chocolaatjes niet hadden gehoeven, omdat het gewoon hun werk was, maar ik wilde ze toch graag bedanken. Morgen moet ik even terug komen, om te laten checken hoe het nu met me gaat.
Daarna heb ik even een uurtje op bed gelegen om te rusten. En om half 6 ben ik gaan eten. Daar waren Russel en John weer en die hadden natuurlijk ook gehoord wat er was gebeurd. Ook van hun kreeg ik een dikke knuffel. Ze vertelden me dat ze erg bezorgd waren geweest, toen ze erachter kwamen dat het om mij ging. Dat van alle 750 bemanningsleden het nou net mij moest gebeuren. Ze hadden me erg gemist tijdens het eten en waren zelfs langs de shops geweest om te vragen hoe het met me ging. Ze waren erg blij geweest toen ze hoorden dat ik de volgende dag weer terug zou komen. Russel was er zelfs helemaal stil van, hij zei bijna niks, je kon echt zien dat hij erg bezorgd was geweest. Ze zeiden dat als ik iets nodig had, water of als ik iets speciaals wilde eten, dat ik het moet laten weten. Dan komen ze het bij mij langsbrengen. Echt super lief van ze!
Tijdens het eten kwamen er ineens 2 Filipijnse jongens bij me zitten. Ze heten Russel en John. Russel had ik al eens vaker kort even gesproken, maar John kende ik nog niet. Ik heb echt een ontzettend leuk gesprek met ze gehad. Ze waren de hele tijd aan het klooien en grapjes aan het maken. Russel vertelde dat hij op Harvard had gezeten en daarna nog een studie had gevolgd op Stanford. Hij is een genie, maar hij heeft er toch voor gekozen om in de huishouding op het schip te gaan werken omdat dat zijn grote passie is, hahaha. John vertelde dat hij eerst gestudeerd had op de universiteit in de Filipijnen en daarna een studie heeft gevolgd in Vietnam. Hij heeft daar een grote villa gekocht met heel veel land. Maar om aan de drukte te ontsnappen is hij schilder geworden op het schip, dan komt hij helemaal tot rust, haha. Wat een fantasie, haha! Ik heb echt ontzettend gelachen, zo’n leuk gesprek heb ik hier op het schip nog met niemand gehad. Natuurlijk werd er weer opgemerkt dat ik zo’n rechte neus heb en werd mij de vraag gesteld of mijn ogen echt zijn (daarmee bedoelen ze de blauwe kleur van mijn ogen). In de Filipijnen hebben ze allemaal een platte neus, donkere ogen en een donkere huid. Een blanke huid, rechte neus en blauwe ogen vinden ze daarom heel interessant. Ze vroegen ook of ik wel eens naar de crewbar ging, maar ik heb ze vertelt dat ik dat niet zo’n succes vond. Ze vertelden mij dat de Filipijnen altijd ergens anders feesten, namelijk op het benedendek waar ook hun cabins zijn. Ze zeggen dat er zelfs wel eens een band speelt en ze zingen daar karaoke. Ik kon mijn geluk niet op toen ze me vroegen of ik de volgende keer ook wilde komen. Ik heb er nu al zin in. Zou ik dan nu mijn ingang tot het Filipijnse Rijk gevonden hebben?
6 juni 2014
Vandaag heb ik weer een leuk gesprek gehad tijdens de lunch. Deze keer kwam Mohammed uit Marokko bij me zitten. Ik had hem ook al wel eens eerder kort gesproken, maar nu konden we wat langer kletsen. Het was een erg gezellig gesprek. Na afloop kwam Zoran naar me toe om me te waarschuwen voor die jongen, hij schijnt een ontzettende player te zijn. Daar was ik zelf ook al achter gekomen. Bovendien hebben we in Nederland ook Marokkanen, Zoran, dus ik weet wel hoe die zijn. Maar toch erg lief van je dat je me komt waarschuwen.
Mijn dinerpauze had ik om precies dezelfde tijd als gisteren. Ik hoopte van harte dat ik Russel en John weer zou tegenkomen. En ja hoor, toen ik de eetzaal binnen kwam zaten ze er al en werd ik begroet met: “Dit is het favoriete deel van mijn dag, samen eten met Tessa.” Haha. Vandaag wilden ze mij hun meest verschrikkelijke openingszinnen laten horen, we hebben ons doodgelachen. “Ben je niet moe? Je loopt al de hele dag rond door mijn gedachten.” “Wil je weten hoe laat het is? Ik kan het je niet vertellen, want als ik jou zie staat de tijd stil.” “Je bent als een woordenboek voor mij. Je verrijkt mijn leven.” “Wanneer ga je naar huis? Over 5 maanden? Nee hoor, je gaat nooit weg, want je zit voor altijd in mijn hart.” Ow echt waar, wat een figuren die 2! We hebben het ook gehad over de Oostblokkers. Dat ze nooit lachen en zelfs als ze een grapje maken weet je niet of het grappig bedoelt is, omdat hun gezicht niet verandert. Ze lijken altijd boos. Ik ben gelukkig dus niet de enige die er zo over denkt. Ze vertelden me dat ze blij zijn dat ik wel vrolijk lach naar mensen. En dat ze vinden dat ik zo aardig ben, omdat ik 1 van de weinigen ben die tegen iedereen “hoi” zegt. Binnenkort, op 12 juni, is het Filipijnse Onafhankelijkheidsdag. Er word dan een feest gegeven en ze hebben mij uitgenodigd om te komen. Het lijkt me echt gezellig. Op mijn vorige schip was de Filipijnse Onafhankelijkheidsdag het grootste crewfeest dat er gegeven werd. Er was in 1 zaal een dj, in een andere zaal een band, in weer een andere zaal karaoke en er was nog een zaal waar je kon eten. Op dit schip zal het vast niet zo groot zijn als toen, omdat hier minder Filipijnen zijn, maar toch lijkt het me erg leuk. Ik kijk er echt naar uit!
7 juni 2014
Vandaag zijn we weer in onze thuishaven in Kopenhagen. Vanochtend kwam er nieuwe vracht die we moesten uitladen, het was echt heel veel. We zijn er zo’n 2 uur mee bezig geweest. Daarna heb ik Skype op mijn telefoon gezet en heb ik even met het thuisfront geskypt. Het internet is hier gratis in terminal, dus ik hoefde er niet op te letten hoe lang ik erop zit.
Toen ik daarna terug in mijn kamer kwam stonden er weer onbekende koffers. Ik had al wel gehoord dat ik waarschijnlijk een nieuw kamergenootje zou krijgen, want er zou een nieuw meisje komen in de spa. Ik heb haar net voor het eerst gesproken. Ze heet Monika en komt uit Polen. Ze vertelde dat ze al 2 maanden op dit schip had gezeten, maar ze was een paar weken naar huis gegaan. Ze had namelijk te horen gekregen dat haar vader een hersentumor had. Ik weet niet hoe het nu met haar vader is, ik vond dat een beetje raar om dat meteen te vragen. Ze is volgens mij best wel druk en lult me nu al de oren van de kop. Ze komt best chaotisch over, maar ze lijkt me wel heel aardig.
8 juni 2014
Nou wat er vandaag toch weer is gebeurd! Wat een drama! We waren bezig met alles klaarzetten voor het werk, het is vandaag een zeedag, dus een lange dag werken. Zoals ik al eens eerder heb vermeld hebben we 2 promotie-eilanden. Je gaat de promotie-eilanden binnen door een soort luikje op te tillen waar je dan onderdoor loopt en je aan de andere kant van de balie komt. Toen ik onder het luikje doorliep begon een gast tegen me te praten. Ik draaide me om en ik denk dat ik toen per ongeluk het luik losliet waardoor die keihard met de punt op mijn hoofd viel. Het deed best pijn, maar ik ging ervan uit dat het vanzelf zo wel over zou gaan. Ik ben Zoran gaan helpen en heb nog wat andere dingen gedaan. Ondertussen werd de hoofdpijn erger en begon ik me steeds lichter in mijn hoofd te voelen. Ik ben niet zo’n zeurpiet met dat soort dingen, dus ik deed net of er niks aan de hand was. Arhim vroeg me of ik even voor hem in het andere promotie-eiland wilde gaan staan, want hij moest even weg. Ik begon het nu echt moeilijk te krijgen. Ik kon me niet meer goed focussen en voelde mijn hartslag ineens omhoog schieten. Ook begon ik het moeilijk te krijgen met ademen. Voor ik het wist ging ik knock-out. Het leek wel een herhaling van mijn vorige schip, waar ik ook mijn hoofd keihard had gestoten en vervolgens flauwviel. Ze zeggen dat een ezel zich niet 2 keer aan dezelfde steen stoot, maar blijkbaar ben ik dus nog dommer als een ezel ;) Ik had het flauwvallen dus al eerder meegemaakt en net als de vorige keer kon ik alles horen wat er gezegd werd. Ik kon me alleen niet bewegen en niet reageren. Ik hoorde Arhim tegen Evelina zeggen dat ze water in mijn gezicht moest gooien. Ik dacht: “Alsjeblieft niet! Als ik dat water in mijn neus of ogen krijg ben ik zwaar de lul.” Maar gelukkig werd dat niet gedaan. Natuurlijk was er grote chaos en niemand wist wat hij moest doen. Een paar seconden later hoorde ik het schipalarm afgaan met de mededeling: “Alpha, alpha, alpha, centrum shops deck 5”. Wat betekent dat er een medisch spoedgeval is en dat het medische team te hulp moet komen. Binnen een paar minuten was ik omringt door het medische team. Mijn bloeddruk werd gemeten, er werd bloed geprikt, een infuus aangelegd, ik werd op een branchard gelegd en naar het ziekenhuis aan boord gereden. Ondertussen kon ik mijn ogen alweer bewegen en mijn stem begon ook een beetje terug te komen. In het ziekenhuis heb ik ze uitgelegd dat ik mijn hoofd had gestoten en hebben ze een paar testen gedaan. De bloeduitslagen waren goed. Alleen bleek mijn ene pupil ineens groter te zijn als de andere en reageerde hij ook niet goed op licht. Bovendien had ik tijdens het flauwvallen iets geschokt met mijn armen en benen, wat eigenlijk niet veel te betekenen had, maar volgens de dokters was het een soort aanval. Door de “aanval” en door mijn pupil wilden ze er zeker van zijn dat ik geen bloeding in mijn hersenen had. Omdat we aan boord niet de faciliteiten hebben om een CT-scan te maken werd er een helikopter gebeld om me op te komen halen. We zaten immers op zee, dus we konden niet even ergens aanleggen. Ik vond het zelf nogal overdreven, maar de dokters wilden graag uitsluitsel. Ondertussen kwamen Adnana en Nicolai, mijn manager en assistent-manager, bij me kijken. Adnana is de hele tijd bij me gebleven en stelde me gerust, echt heel aardig van haar. Tamara werd naar mijn cabin gestuurd om een tas voor me in te pakken. Zelfs de vrouw van de kapitein kwam langs. Gisteren had ik haar toevallig voor het eerst ontmoet, echt een schat van een vrouw. Ze vertelde me dat de kapitein zelf graag had willen komen om me een hart onder de riem te steken, maar hij zat in een vergadering. Toen hij hoorde wat er gebeurd was heeft hij gelijk zijn vrouw gebeld om namens hem even bij me langs te gaan, echt heel aardig.
Een uur later werd ik helemaal ingesnoerd op de brancard. Er werd mij verteld dat ik in een soort mandje gehesen zou worden en zou worden opgetakeld door de helikopter. Het is echt zo’n grote operatie, zo’n medisch ‘spoedgeval’ met helikopter. Het halve schip moet geëvacueerd worden naar het achterste deel van het schip. In het geval er iets mis gaat met de helikopter, bijvoorbeeld dat er een windvlaag de helikopter tegen het schip aanblaast. Er was een heel groot team van bemanning op de been, misschien wel meer dan 100 man. Het hele medische team, het evacuatie team, het stretcherteam (dat mijn brancard moet duwen), alle security, de hotel director, alle brandbestrijdingsteams voor als er iets mis zou gaan. Ik schaamde me echt dood, dat al die mensen moesten uitrukken voor mij. Toen ik dat tegen 1 van de zusters zei, zei ze me: “Zo moet je niet denken, we willen er gewoon zeker van zijn dat jou niks mankeert.” Ik werd naar de bovenste verdieping gebracht, waar we de helikopter al aan hoorde komen. De helikopter cirkelde een paar keer rond en toen kwam er iemand aan een touw vanuit de helikopter naar beneden. Hij vroeg of ik kon staan en lopen. Dat kon ik nog wel, al was het wel een beetje wankel. Hij besloot dat ik niet met brancard en al, de lucht in zou worden gehesen. Maar ik werd ingesnoerd in een soort harnas en ik kreeg een koptelefoon op, om mijn oren te beschermen tegen het geluid van de helikopter. De bemanning van het schip vond het helemaal geweldig om dit mee te maken en iedereen was foto’s aan het maken, er was zelfs een filmcamera. Waardoor ik me nog meer ging schamen, haha. Vervolgens moest ik samen met de man naar het touw lopen en werd ik samen met de man vastgemaakt aan het touw. En voor ik het wist werd ik omhoog getakeld naar de helikopter. Ik dacht dat het wel even zou duren voordat ik boven zou zijn en dat ik lekker lang boven het water aan een touwtje zou hangen. Maar binnen 3 seconden was ik al boven en werd ik de helikopter ingetrokken. Ik werd op een soort bed gelegd en ik kon nog net iedereen beneden me naar me zien zwaaien. Van de helikoptervlucht heb ik helaas niet zoveel meegemaakt omdat ik op een bed naar het plafond lag te staren en dus niet uit het raampje kon kijken. Maar eigenlijk was het best wel relaxed, ik viel zelfs bijna in slaap. Na ongeveer 20 minuten landden we op een militair vliegveld in Stavanger, Noorwegen, waar een ambulance me op stond te wachten. De rit naar het ziekenhuis duurde ongeveer een kwartiertje. Eenmaal in het ziekenhuis werden er allerlei tests gedaan, vooral tests om te kijken of al mijn zenuwen nog goed werkten en of ik alles nog kon herinneren. Eerst twijfelde de dokter of ze wel een CT-scan zou doen, omdat er nogal veel straling bij vrij komt en ik nog best jong ben. Maar omdat mijn pupil nog steeds niet goed werkte en ik die ‘aanval’ had gehad, besloot ze om het toch te doen. Zoals ik al dacht, was er geen bloeding in mijn hersenen, maar had ik wel een zware hersenschudding. Omdat ik nog steeds wat wankel op mijn benen stond werd besloten om me een nachtje in het patiëntenhotel te houden, zodat ze me nog een beetje in de gaten konden houden. Ondertussen had ik geen idee hoe ik terug naar de boot zou moeten komen. Morgen zou de boot in Alesund zijn, maar is dat dichtbij? Kan ik met de taxi? Moet ik met het vliegtuig? Wie moet ik bellen? Ik had alleen het telefoonnummer van mijn manager. De mensen in het ziekenhuis waren echt super aardig. 1 van de zusters heeft alles voor me uitgezocht. Ze heeft mijn manager gebeld en vervolgens iemand van het bedrijf die in Stavanger alles regelt voor Royal Caribbean. Ze heeft met die man geregeld dat hij mijn vliegticket naar de boot zou regelen en dat hij het hotel zou bellen als alles geregeld was. Tegen 21 uur had ik alleen nog niks van de man gehoord, dus besloot ik aan de receptie te vragen of ze al wat gehoord had. Maar nee. Ik begon me nu wel een beetje zorgen te maken. Maar een kwartier later werd ik door de receptioniste in mijn kamer gebeld dat de details van mijn vlucht er waren. Gelukkig maar, nu kon ik met een gerust hart gaan slapen en morgen dus weer terug naar het schip.
9 juni 2014
Vannacht heb ik nauwelijks geslapen, het was ontzettend heet in mijn kamer en ik had zoveel adrenaline in mijn lichaam van die dag, dat ik gewoon niet goed in slaap kon komen. Ik had om 8 uur de wekker gezet en heb in het hotel ontbeten. Om half 10 werd ik door de man van het bedrijf opgehaald in het hotel en naar het vliegveld gebracht. Ik moest eerst een uur vliegen naar Oslo, daarna in Oslo een uur wachten en dan nog een uur vliegen naar Alesund. Gelukkig had ik deze vluchten geen last van mijn oren gekregen, want daar was ik wel bang voor. Zou er ook nog eens bij moeten komen. In Alesund werd ik opgewacht door een man van het bedrijf die in Alesund alles regelt en hij heeft me naar het schip gebracht. Ik was het schip nog niet op of iemand van de security kwam al naar me toe om me foto’s te laten zien van de helikopter en hoe ik omhoog werd getakeld. Ik werd opgehaald door iemand die alles regelt voor de bemanning. Ik kon het schip namelijk niet gewoon op, want al mijn schipsidentiteitskaarten waren voor mijn vertrek in beslag genomen. De vrouw die me op kwam halen bracht me gelijk naar de medische afdeling, maar we kregen te horen dat ik beter om 16 uur terug kon komen. Ondertussen werd ik door veel mensen van de bemanning aangesproken, zelfs door mensen die ik niet kende, blijkbaar wist iedereen wat er gebeurd was en ze wilden allemaal weten hoe het nu met me ging. Wel aardig dat iedereen zo meeleeft. De vrouw die me begeleidde heeft nieuwe pasjes voor me geregeld. Toen ik vervolgens op weg was naar mijn kamer, kwam ik Zoran tegen waar ik een dikke knuffel van kreeg. Toen ik bij mijn kamer aankwam hing er een groot plakkaat op de deur van mijn collega’s in de winkel. Er stond in grote letters in het Nederlands: “Welkom terug” en eronder hadden ze allemaal een klein stukje geschreven. Ik kan het niet altijd goed met ze vinden, maar dit vond ik echt super lief van ze! Vandaag zou de meeting voor het werk om 16 uur beginnen en ik had chocolaatjes voor het team gekocht om ze te bedanken voor alle goede zorgen. Dus ben ik voor het werk naar boven gegaan en werd met gejuich onthaalt. De chocolaatjes waren meteen op, haha.
Vervolgens ben ik langs het ziekenhuis gegaan om de papieren af te geven die ik in het ziekenhuis in Stavanger had meegekregen. Ze waren erg blij om me weer te zien. Ik had ook chocolaatjes gehaald voor het medische team, omdat ze me zo goed verzorgd hadden. Ze zeiden dat die chocolaatjes niet hadden gehoeven, omdat het gewoon hun werk was, maar ik wilde ze toch graag bedanken. Morgen moet ik even terug komen, om te laten checken hoe het nu met me gaat.
Daarna heb ik even een uurtje op bed gelegen om te rusten. En om half 6 ben ik gaan eten. Daar waren Russel en John weer en die hadden natuurlijk ook gehoord wat er was gebeurd. Ook van hun kreeg ik een dikke knuffel. Ze vertelden me dat ze erg bezorgd waren geweest, toen ze erachter kwamen dat het om mij ging. Dat van alle 750 bemanningsleden het nou net mij moest gebeuren. Ze hadden me erg gemist tijdens het eten en waren zelfs langs de shops geweest om te vragen hoe het met me ging. Ze waren erg blij geweest toen ze hoorden dat ik de volgende dag weer terug zou komen. Russel was er zelfs helemaal stil van, hij zei bijna niks, je kon echt zien dat hij erg bezorgd was geweest. Ze zeiden dat als ik iets nodig had, water of als ik iets speciaals wilde eten, dat ik het moet laten weten. Dan komen ze het bij mij langsbrengen. Echt super lief van ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
